maandag 7 juli 2008

01:38 > dEUS

'Slow' opent dreigend, als sluipend gif. Tom Barman zingt het met veel pathos. Zo zou hij vroeger nooit durven zingen. Mauro ziet eruit als de jonge Bryan Ferry na een nachtje stappen. Barman staat scherp. Hij likt onrustig zijn lippen af en sleept zijn groep mee in een mooi zwalpend 'Instant street', waarin Mauro weer zo bezield het refrein zingt.

'Fell off the floor man' is een bronstige stier die bijna struikelt over zijn poten. Een nijdige lap funky noise die de weide doet dansen. 'Werchter we zijn toch niet moe, he!?' roept Barman. Het publiek kan het plaagstootje wel smaken.

Nog een kopstoot: 'Is a robot' klinkt prangend, dankzij Barmans hoekige, theatrale frasering en de loeiharde gitaarmuur die voor onze neus wordt opgetrokken. "We like the attention but we hate to be judged", snauwt hij over de groove heen. Het publiek oordeelt en joelt enthousiast.

'Smokers reflect', een van de mooiste songs uit 'Vantage point' is een welgekomen verdoving - die heerlijk schrille piano! Voor 'The vanishing of Maria Schneider' loopt het publiek niet meteen warm, maar het liedje wordt wel met veel liefde gespeeld.

We krijgen nog een verbouwd 'Turnpike' op ons bord (demonisch schaterintermezzo van Mauro incluis), een vreemd krakkemikkig 'The architect' (had strakker gemogen) en de georkestreerde chaos van 'Sun Ra' (geen crowdpleaser, wel roteigenzinnig).

In de afdeling 'koude rillingen': 'Roses', 'Nothing really ends' en een tergend 'Bad timing', met zoals steeds bot snarengegesel in de langzaam exploderende finale. In 'Popular culture' duikt het kinderkoortje op dat we eerder dit jaar in de AB zagen. 'Suds and soda' wordt de voorspelbare afsluiter.

Geen overrompelende Deus, wel een hartverwarmende. (svs)

  13 reacties

zondag 6 juli 2008

23:54 > Beck

Beck had een show zonder franjes aangekondigd, zonder synchrone danspasjes, decorstukken of de geestige marionetten die hij vorige keer bijhad. Zelfs de kleren waren back to basics: hij droeg een jeans en geruit hemd. Geen hoed zoals hij meestal doet en als enige toegeving aan de show: een kinderlijke zonnebril met roze montuur.
Het werd ook een greatest hits: in de eerste tien minuten joeg Beck er al 'Loser' en 'New pollution' door. Aanvankelijk leek Beck - net als Eels een paar jaar geleden - zijn songs zo rauw mogelijk te willen brengen, met vierkante rockversies van 'Timebomb' en 'Sexx laws'. De enige waanzin in dat laatste nummer waren de gekke backingstemmetjes van zijn gitariste en bassist.

We kregen ook twee nummers van zijn nieuwe cd -zowat een rage dit jaar, cd's die na de festivals uitkomen. Die van Beck ligt maandag in de winkel. 'Gamma ray' en 'Modern guilt' pasten hier naadloos in de show; het marsritme van het laatste nummer werd verzacht door de mooie zang van de hele band, compleet met zonnige 'la la la's' op het einde. Het publiek stond erbij en keek ernaar, in afwachting dat Beck toch nog zou beginnen te goochelen of dansen. Hij zat ondertussen in een psychedelische fase, compleet met tonnen echo op de gitaar.

De cover van Korgis' 'Everybody's gotta learn sometime' zorgde voor broodnodige herkenning op de wei, maar wij waren meer onder de indruk van de weidse popversie van 'Lost cause'.

Afsluiten deed hij met onnozel funky versies van 'Where it's at' en 'EPRO'. Puur voor de muziek kiezen: het is gedurfd als je als clown bekendstaat. Wij vonden het geslaagd, maar daar werd op de wei zwaar over gediscussieerd. (Isg)

  2 reacties

23:36 > Underworld

Er wordt even heftig, zij het beleefder, gefeest tijdens Underworld als bij jongere, hippere techno-acts als Justice en Digitalism. Dit is duidelijk een beheerster publiek. Al van bij de classic 'Digeridoo' heerst er een ouderwetse, feestelijke vreugde die doet denken aan de hoogdagen van de techno, mid jaren negentig.

Feestdemagoog Karl Hyde hangt in een lange zilveren jas de technosjamaan uit: hij danst alsof hij in trance is of speelt cool een paar niet ter zake doende klanken op gitaar. Zijn collega's hangen als diep in gedachten verzonken geluidstechnici over hun mengpaneel gebogen. Leuke decorstukken: de gigantische opblaasbare fluorescerende kussens - een soort bizarre fallussen - die als omgevallen zuilen over het podium hangen.

Tijdens een superieur 'King of snake' springt Hyde rond met een minicameraatje voor zijn neus zodat zijn manische kop op groot scherm verschijnt. Wanneer 'Born slippy' wordt ingezet, gaan tot ver buiten de tent de handen in de lucht. Witte reuzenballonnen worden het publiek ingegooid, het startsein voor een uitzinnige party. De kamerbrede glimlach op het gezicht van de groepsleden spreekt boekdelen. (svs)

  1 reacties

22:10 > Kaiser Chiefs

'We kunnen hier geen drie jaar na elkaar spelen zonder iets nieuws te laten horen.' Ricky Wilson van Kaiser Chiefs is een slimme jongen, die de critici graag een stapje voor blijft. Want wat kunnen de Kaisers, die tussendoor ook nog een paar keer op Pukkelpop stonden, nog laten zien of horen dat het Belgische publiek nog niet heeft gezien?

Wel, ze schieten verbazend fris uit de startblokken, met een fors openingssalvo bovendien: 'Everything is average nowadays' en 'Every day I love you less and less'. Ricky Wilson is goed bij stem en hoeft dus niet te roepen in plaats van te zingen. Twee minuten in het concert duikt hij al de eerste keer in het publiek.

Na 'Ruby' krijgen we het eerste van drie nieuwe nummers, 'Never miss a beat', een dansnummer met een sixties-Britpopschwung. Voor het tweede nieuwe nummer, 'You want history', komt Mark Ronson heel stoer op met een gitaar, die hij meteen omruilt voor een tamboerijn - Wilson is daarnet tijdens Ronsons show tamboerijn komen spelen. De song is een meezinger die het moet hebben van het ingenieuze drumwerk.

Een van de leukste dingen in shows van Kaiser Chiefs is dat de bandleden leden elkaar voortdurend lopen te jennen. Ook superproducer Ronson ontsnapt daar niet aan: Wilson tikt hem op de vingers omdat hij rookt en kondigt hem af als Ron Markson. Fijn dat hij er de sfeer inhoudt, door zijn grappen, door het volk in te duiken of ergens op te klimmen. Het optreden zit nu wat in een dip: Wilson zit door zijn stem heen en 'Half the truth', het derde nieuwe nummer, is een beetje drammerig.

Met de eindsprint maakt de groep veel goed, al moeten Wilson en drummer Nick Hodgson, die normaal prima de tweede stem zingt, zich een weg schreeuwen door 'Angry mob'. Beter doseren, heren, en dit was een groots optreden geweest in plaats van een leuk. (Isg)

  0 reacties

21:23 > Justice

Crucifixen. Honderden. Vervaardigd uit kartonnen A4'tjes, uit wc-rolletjes, uit plastic bierbekertjes. Sommigen klein, andere reuzegroot, als monsterlijke vliegenmeppers. Er zijn kids die een echte crucifix bij hebben en het ding bij elke verschroeiende elektronica-opstoot in de lucht steken.

Maar tegen Justice is geen exorcisme bestand. Hun logo, het massieve kruisbeeld, brandt groot en geel onder de headbangende hoofden van het duo. Aan weerszijden: een toren van 9 Marshallversterkers. We herkennen veel trucjes uit de excellente show die de Franse elektroterroristen in mei in de Brusselse AB gaven. Een gedeconstrueerd 'D.A.N.C.E', de verhakkelde digi-funk van 'DVNO', het apocalyptische strijkintermezzo van 'Stress', het meegebulderde a capella-stuk van 'We are your friends', de logge heavy metal-samples.

Het gaat er heftig aan toe in de tent: de schrielste fans worden snel door de security van achter de dranghekken geplukt. De dolle massa is niet zelden een beetje beangstigend, zo wild gaat het er aan toe. Een memorabel moment: de Justice-jongens die plots roerloos blijven staan, de ene vooraan op een monitorbox, de andere achter de crucifix, 1 arm in de lucht. 'Phantom pt.2', nog zo'n staaltje briljante cut 'n'paste-pop klieft als een machete door de tent. Een uur zinderende massapsychose. (svs)

  0 reacties

19:51 > Grinderman

'Because I'm a Grinderman! Grinder ... man!' Daar is nonkel Nick Cave weer, dit keer in zijn bluesrockste vermomming.

Voor het rockpubliek van Werchter is dit, en niet Justice of Underworld, de topper in de marquee. Cave stelt hen niet teleur: hij brult en raast, laat zijn gitaar janken en Warren Ellis mag er nog een schep extra noise en stoorzenders aan toevoegen.

Een nummer van de binnenkort te verschijnen tweede plaat kondigt hij bescheiden aan met de woorden: 'It's immense!' En het beukt en stormt inderdaad behoorlijk. De fans van Justice die al in de tent staan, steken goedkeurend hun opblaaskruisen omhoog.

Maar we zijn blij als er eindelijk eens een andere klank te horen is, van een harmonium. Al bij al vinden we dit toch te veel een stijloefening. Eén die Cave en Ellis trouwens met één vinger in hun neus aankunnen. (Isg)

  0 reacties

19:13 > The Raconteurs

'How are you doing Brussels?' Van een band als The Raconteurs verwacht je toch enige aardrijkskundekennis. Ze zien er in elk geval zeer rock-'n-roll uit. De bassist Jack Lawrence ziet er met zijn lijkbleke kop, ravenzwart blinkend lang haar en doodgraverskostuum uit alsof hij nog bij Marilyn Manson heeft gespeeld. Brendan Benson oogt als de viriele zoon van Robert Plant en Jack White als een dolle baviaan - het moeten die dikke bakkebaarden zijn.

Opvallend: de groepsleden eisen niet krampachtig hun plekje in de spotlights op. Jack White profileert zich niet al te opvallend als frontman maar hij beschikt wel over het meeste charisma.

De groep speelt geweldig en de live-versies van de songs uit 'Consolers of the lonely' staan als een huis. Jack White is een van de weinige gitaristen die ons om de oren mag slaan met de meest gewaagde gitaarsolo's. Het snerpende gegil uit zijn gitaar klinkt alsof hij onschuldige huisdieren mishandelt en soms lijkt het alsof hij kleine cavia's vermaalt met zijn vingers.

'Steady as she goes' ragt, hakt en schraapt over onze botten. De fans hobbelen enthousiast mee op de hortende groove. Uitmuntend.

White is heerlijk om in de gaten te houden: zelfs als hij even van de microfoon wegdraait, blijft hij kirren en raaskallen als een bezeten bluesneger. Satan weet zijn discipelen wel te kiezen. (svs)

  2 reacties

18:16 > Mark Ronson

Wat is er veel te zien op het podium bij Mark Ronson! Piekfijn uitgedoste blazers, 4 bloedmooie vrouwelijke strijkers, kleurrijke gastzangers, rappers. En dan Ronson himself: bedrieglijk bescheiden aan de gitaar.

Zijn covershow begint met de violen uit 'Eleanor Rigby'. De James Last-achtige versie van 'Apply some pressure' van Maximo Park doet weer erg denken aan 'Swimming in the pool' van The Radios. De gastzangers zetten allemaal de tent op stelten. Candi Payne zingt 'Oh my god', terwijl Ricky Wilson van Kaiser Chiefs doodleuk op tamboerijn komt meespelen. Daniel Merriweather komt 'You don't know what love is' van The White Stripes zingen. Kenna (bekend van het radiohitje 'Say goodbye to love') waagt zich aan 'Just' van Radiohead en ene Kendra blaast de tent in de lucht met 'Valerie'. Wat een feestje!

Tot slot staat heel de bende op de planken voor een uitbundig 'Stop me' van The Smiths. Clever vertier. (svs)

  0 reacties

17:46 > The Kooks

Ja, al hun liedjes lijken op elkaar, maar The Kooks brachten ze met zoveel goesting en plezier, dat niemand kon blijven kniezen. De dip van vorig jaar, toen dodelijk vermoeide Kooks op automatische piloot hun optredens afwerkten, was blijkbaar te wijten aan de drugsproblemen van hun toenmalige bassist Max Rafferty.

Die demonen zijn verjaagd. In Werchter vlogen Luke Pritchard en co erin met de energie van jonge puppies. 'Ooh la' en 'She moves in her own way' zaten vroeg in de genereuze set. Het stonesy 'Do you wanna make love to me' van de nieuwe plaat werd lang uitgesponnen en door jongens en meisjes met verve meegezongen. Tot Pritchard weer eens door zijn stem zat en lekker hees 'Seaside' kon zingen.

Een feest, voor een heel breed publiek. (Isg)

  0 reacties

16:49 > Hercules and Love Affair

Na Panic At The Disco: disco in de marquee! Live kan dance die in een studio is bijeengetoverd lelijk tegenvallen, maar Hercules and Love Affair is duidelijk gerodeerd en geperfectioneerd in de clubs.

Meesterbrein Andy Butler zit centraal op het podium achter de zangeressen Kim Ann Foxman en Nomi, en geflankeerd door een echte drummer en bassist, een toetsenist en twee blazers.

De eerste zes nummers zaten verwerkt in een lange groove - de drummer speelde een halfuur nonstop, waarvoor ons diep respect. De blazers en zangeressen gaven meteen flink van jetje in 'True/False' en 'Shadows'; binnen en vooral buiten de tent sloeg iedereen aan het dansen. Wij ook, maar we merkten toch dat de zangeressen euh ... vooral op uitstraling waren gekozen. Tot onze verbazing was de transseksuele Nomi, die in een turkoois minijurkje met haar nieuwe lijf stond te pronken, de betere zangeres van de twee. Haar zwoele en felle 'I'm telling you' ging naadloos over in 'Blind', waar ze de zanglijn van Antony voor haar rekening nam, en een leuke versie van Blue Oyster Cults heavy hit 'Don't fear the reaper'.

De hits, de kitsch: wij liepen de marquee uit met extra schwung in onze stap. (Isg)

  1 reacties

16:04 > Anouk




Anouk heeft het schreeuwerige tafellaken van haar oma om het lijf gedrapeerd. Ze ziet er een beetje verdikt uit - de zangeres heeft een moeilijk jaar achter de rug, met een echtscheiding als kers op de zure slagroomtaart. Over het podium hossen heel even haar kindjes, met een petje en grote oorschelpen op. Alsof ze haar rol van alleenstaande moeder in de verf wil zetten.

'Anouk je kan me wel krijgen' staat op de pancarte van een luid schreeuwende kerel. Hij heeft er zijn telefoonnummer onder gezet. Wie niet waagt...

Anouk trapt af met een nijdig 'The dark', nog steeds haar beste song. In de intro van 'Modern world' komt haar zoontje even meejengelen op een speelgoedgitaartje. Hilariteit bij het publiek. Het manneke blijft doodleuk op het podium staan, de technici hebben het geluid van het gitaartje gelukkig dichtgedraaid.

Anouks set rammelt een beetje. Loze, nietszeggende rocknummers worden afgewisseld met meezingers als 'Jerusalem, 'Girl'' en 'Good god' - in die liedjes zijn de Janis Joplintics niet te tellen. U kan blijkbaar de eindeloze drumsolo smaken want tot achterin de wei wordt er meegejoeld.

'Nobody's wife' klinkt meer dan ooit als een strijdlied, en iedereen brult mee. Goeie show. (svs)

  1 reacties

15:20 > Panic At The Disco

Moet je een groep als Panic At The Disco benijden of beklagen? Enerzijds gingen er van hun debuutcd 2,2 miljoen stuks over de toonbank; anderzijds stond die cd vol doorslagjes van Blink 182 en werd hij vooral verkocht aan piepjonge meisjes. En, pikant detail: over geen andere groep staan zoveel homo-erotische fantasieen op het net. Die mogen dan nog geschreven zijn door meisjes die hopen hun favoriete bandlid te 'bekeren', als je negentien bent en in het diep religieuze Nevada woont, voelt het vast maar raar aan.

Voor zijn tweede cd Pretty. Odd mat de groep zich een mannelijker imago aan: weg zijn de make-up en de felle dandypakjes, en bassist Jon Walker en drummer Spencer Smith lieten zelfs baard en snor groeien. Toch staat het voor het podium nog steeds vol uitgelaten meisjes; de gemiddelde leeftijd was eerder dertien dan zestien, en elke fan had de naam van haar favoriet in dikke viltstift op de smachtend uitgestoken armen staan.

Muzikaal is de groep - nu jonge twintigers - gegroeid van punk naar psychedlica, en vooral The Beatles zullen tijdens het maken van de nieuwe plaat vaak hebben opgelegen. Met versterking van een toetsenist klonk dat aardig en zomers, zij het nooit wereldschokkend. Gitarist Ryan Ross wierp zich meer dan zanger Brendon Urie op als ceremoniemeester: vroeg wie er een hotdog wilde halen, kondigde 'I write sins not tragedies', de grootste hit van de eerste cd, aan als een nieuw nummer.

Afgesloten werd met de nieuwe singles 'Nine in the afternoon' en 'Mad as rabbits' - en een streepje 'Na na hey hey - kiss him goodbye', voor meer sixties-gevoel. (Isg)

  0 reacties

14:57 > Tim Vanhamel

Weinig Belgische rockers ogen zo dodelijk cool als Tim Vanhamel. In de marquee lijkt Tims zonnebril aan zijn neus vastgelijmd.

Het is duidelijk nog wat vroeg voor de introspectieve rocksongs van de hippe Limburger. Psychedelische popsongs over een relatiebreuk zijn niet meteen het ideale voer om de vermoeidheid van drie dagen Werchter weg te blazen. Ook al haalt de groep nu en dan uit met loeiende gitaren, toch blijft het publiek de show een beetje apathisch aangapen. Zelfs bij de single 'Until I find you' komt er weinig reactie. Jammer, want er wordt strak gemusiceerd en zeer mooi samengezongen.

Een iets te gesofistikeerde sound voor dit uur van de dag. Maar al bij al een sterke show. (svs)

  0 reacties

13:52 > Devotchka


Van de luie zuiderse rock van John Butlers Trio naar de exotische grabbelton van Devotchka, op Werchter is het maar vijftig meter lopen. Devotchka presenteert zich als Balkanrock - de naam is Russisch voor 'meisje' - en klinkt ook zo op de momenten dat Nick Urata de bouzouki pakt en Jeanie Schroder haar soesafoon; voor hun mede-Amerikanen zijn zij en Beirut het nieuwe exotische snoepje, maar voor Europeanen, die regelmatig echte Balkanzigeuners aan het werk kunnen zien, is dit toch wat tweedehands.


Meestal hield Urata gewoon een gitaar vast en stond Schroder achter een staande bas. En dan klonk de groep het ene moment als Calexico, dan weer als Sophia. Allemaal mooie referenties, maar ze leveren wel een stuurloos geheel op. Het publiek in de tent, voor wie al die namen even nieuw waren, was laaiend enthousiast en hoefde niet lang aangepord te worden om te stampvoeten en 'hoi hoi hoi' te roepen, maar een minuut na de laatste noot was het ook op weg naar het frietkot. (Isg)

  0 reacties

13:17 > John Butler Trio


John wie? Van alle onbekende bands die op Werchter stonden, deed het John Butler Trio de beste zaak. Niet dat er bijzonder veel volk naar het grote podium was afgezakt om halfeen op zondag, maar wie er wel was, werd ingepakt door een zeer soepel spelend vijftal (rockhumor, maar de zanger heet wel degelijk John Butler).

'Gewoon leuke melodietjes', vonden twee tienerzussen, terwijl hun vader, die wat verder in een opblaasstoeltje lag, meende de Steve Miller Band te horen. Zo Amerikaans klinken deze Australiers inderdaad; als ze naar een reggaeritme overschakelden, deden ze ons ook aan de Fun Lovin' Criminals denken.

Dat soort groepje dus, dat zijn set begon met een ode aan zijn 'Mama' en er de goede luim bleef inhouden. In hun thuisland hebben hun vier cd's goud gehaald;. om dat hier te flikken, zouden ze een radiogenieke single kunnen gebruiken. Tot die tijd kunnen we ze live aanbevelen voor al uw barbecues.
(Isg)

  3 reacties

01:31 > Radiohead


Radiohead is de Pink Floyd van onze tijd: minstens dertig plekken probeer
ik uit op de wei voor ik er een vind waar de wietgeur niet overweldigend
is. Dat heeft rare gevolgen: een aantal Fransozen voor me lacht zich te
pletter met 'Lucky' - zowat de naargeestigste song die de groep ooit heeft
geschreven. Maar je ontmoet net zo goed mensen die met de ogen dicht elke
noot van de heilige Thom Yorke willen degusteren.

Met de Floyd heeft Radiohead ook een zekere voorliefde voor alles wat arty is gemeen: de band verschuilt zich tussen en achter beeldbuizen en wordt de hele show door kunstig maar schaars verlicht. Er is een scherm, maar daar is de groep maar in kleine split screens te zien. Tel daar de lange pauzes tussen de nummers bij, en u snapt waarom het optreden wat afstandelijk begon, al was het dan met oudjes als 'Lucky' en 'The National anthem' die enthousiast werden begroet.

'All I need' van de nieuwe cd wordt nu al meegezongen. En een lang uitgesponnen 'how to disappear completely', waarin Jonny Greenwood rustig de gitaren liet uitwaaieren, bewees dat die nieuwe cd welkom was voor dit soort grote shows: na zoveel introspectie waren de stuiterende drums van 'Jigsaw falling into place' en 'At ease' een verademing.

Radiohead nam de eindspurt nu met gemak: een mengeling van wiegeliedjes, een oude rocker als 'Just', een publieksfavoriet als' 'Everything in its right Place': Het concert liep een halfuur uit, maar tot op straat werd er geluisterd.
(Isg)

  21 reacties

00:24 > Roisin Murphy


We zagen aan de perskassa een zwarte kat en dan is er nog de wet van (Roisin) Murphy. We vreesden dus voor een minder concert. Dat viel uiteindelijk nog mee, al is Murphy al lang niet maar de Dance-vernieuwster die ze ten tijde van Moloko wel nog was. En een stijlicoon zal ze ook wel nooit worden; ze maakt er een gewoonte van om met doorkijk T-shirt op te treden. Ook de rest van haar vestimentaire keuzes is allerminst verbluffend; foute leren jas, paars gelaagd hoedje of een witte badjas.

Met Forever more, You know me, Let me know en Overpowered heeft ze wel hits waar ze een straf feestje rond kan bouwen en haar backings leveren ook een meerwaarde. Murphy heeft er ook zin in; het is haar verjaardag en dus krijgt ze bloemen tijdens het optreden, om 12 uur stipt. Songs als Primitive of checking up zijn echter niet de manier om dat te vieren. Foute soundscapes ook niet.

Overall; plezant maar zeker niet baanbrekend. We hadden al leukere festivalfeestjes (Goose, anyone?). De kickdrum stond overigens, net als bij Ben Harper, verdomd luid tijdens het optreden.
(Kho)

  1 reacties

zaterdag 5 juli 2008

23:17 > Gnarls Barkley


Er hing show in de lucht bij Gnarls Barkley: achter de twee (jawel, 2) drumstellen hing een decordoek van een skyline, en in de coulissen stond de groep klaar in smokings met bordeauxrode revers. En show kregen we, maar niet ten koste van de muziek. Overigens zag dit bonte gezelschap (een potige bassiste, zwarten en blanken, piepjong en al wat ervarener) er eerst en vooral als een hechte gang uit, altijd een goed teken.

Het begon met een veel te luide bas en een luide brom van het antieke orgel waar Danger Mouse op zat te spelen, maar de stem van Cee-Lo Green steeg er moeiteloos bovenuit. Vanaf 'Gone daddy gone' zat alles snor: Danger Mouse geselde een kinderxylofoontje en de band zong stoer veelstemmig samen en er hingen tonnen in de lucht. In 'Going on' klonk Cee-Lo als een gospelzanger en het publiek ging met dat gevoel lopen, nam zijn zanglijn minutenlang over, tot Cee-Lo op zijn knieen viel en Danger Mouse het publiek een applausje gaf.

De groep hield dat samenhorigheidsgevoel moeiteloos vast en trok het nog door; toen 'Crazy' aan de beurt was, ging het dak van de tent een half metertje omhoog.

De groep ging sluw om kwart na tien van het podium, zodat er nog ruim tijd was voor toegiften. Berekend, maar omdat we in ruil een bloedmooie versie van 'Who's gonna save my soul' kregen, mocht het. Fijn, een heet soulconcert op Werchter.
(Isg)

  0 reacties

23:00 > Sigur Ros


De Ijslandse band Sigur Ros brengt een dromerig, feeëriek sfeertje op de wei; grote ballonnen op de achtergrond van het podium, een drummer met een kroontje, een xylofoonspeelster in een paars jurkje en een vreemde diadeem op haar hoofd, zeepbellenblazers in het publiek en kostuums die zo weggeplukt lijken uit Pan's Labyrinth. Frontman Jonsi Birgisson gooit zijn falsetstem meteen in de strijd met Svefn-G-Englar, uit de film Vanilla Sky.

Die stem moet eerst nog wat warmdraaien, maar tegen het einde van de song zit de band er pal op. Dan komen blazers in vreemde witte kostuums de band vervoegen voor Ny Bar.

Sigur Ros kiest om tot een ambiente sfeer te komen niet voor makkelijke arrangementen. Zo bespeelt Birgisson zijn elektrische gitaar met een strijkstok of gaat hij samen met de pianist een stuk in quatre-mains spelen. Klassieke muziek is meer dan eens een inspiratiebron.

Sigur Ros krijgt zelfs hulp van de natuur om een feeerieke atmosfeer te creeren; de dag valt, en de lucht kleurt prachtig rood tijdens Hoppipolla. Het publiek wordt ook getrakteerd op een aantal songs uit de nieuwe cd, waaronder Gobbledigook, met het handengeklap en de snippers die uit kanonnen geschoten worden meteen het hoogtepunt wat ons betreft.

Echte rockers zijn deze heren niet, of hebt u al eerder een band weten buigen na een optreden? Zeer breekbaar, fragiel en mooi, traag maar nooit zeurderig luisteroptreden. Hadden we maar een hangmat gehad.
(Kho)

  5 reacties

21:16 > Ben Harper


De laatste plaat van Ben Harper, na een paar jaar opnieuw herenigd met the innocent criminals, is een pareltje en dus keken we uit naar zijn passage op Werchter.

Voor Ben Harper is elke festival een beetje Live Aid. Musiceren is voor hem alles behalve vrijblijvend; hij wil mensen een levensvisie bijbrengen. 'Ik wil een wegwijzer zijn', zei hij in een interview met onze krant, en dat blijkt ook in Werchter. Het is dan ook niet ver zoeken naar politiek geëngageerde zinnen in de nummers van Harper. Black rain is een regelrechte aanval op Bush, naar aanleiding van de mistoestanden in New Orleans.

Zijn politieke teksten zitten in een jasje van vakmanschap en passie. Harper begint zittend, met slide guitar op de schoot, aan het optreden met Dressed in black, gevolgd door Please bleed met Harper op een akoestische gitaar.

Van de nieuwe plaat krijgen we het bloedmooie Fool for a Lonesome train. Vooral de hits worden meegezongen; Burn one down en Better Way. Afsluiten doet Harper met een verse song. Harper en de Innocent criminals hebben de gewoonte songs te schrijven tijdens het touren en Faithfully
Remain is daar het resultaat van, al is er nog werk aan.

Ben Harper bracht een sterk optreden, maar toch zouden we hem liever in de Marquee zien, want daar komen zijn intieme songs beter tot hun recht. (Kho)

  0 reacties

20:50 > K.T. Tunstall


De sympathieke Tunstall heeft de marquee tot de nok gevuld met hoofdzakelijk jonge meiden. Ze zingt voortreffelijk, met een wat hese stem, en speelt meer dan behoorlijk gitaar. Maar haar grootste talent is als performer: ze praat voortdurend met haar publiek, overtuigt het om mee te doen aan het idiootste dansje aller tijden - 'straks bekijken ze jullie in India op Youtube!' - of kondigt 'Funny man' aan met de vraag 'Wie van jullie is gek?'. Waarop de hele tent natuurlijk de handjes omhoog gooit.

En ze beweegt fantastisch; ze staat geen moment stil, of ze nu solo het ritme uit de planken stampt tijdens 'Black horse and the cherry tree' of staat te pogoen tijdens 'Saving my face'. Je vergeet erbij dat sommige songs doorslagjes van elkaar zijn, en zelden echt verrassend.

De set, die geleidelijk aan minder folky en meer punky werd, eindigde dan ook met een liefdesverklaring van Tunstall aan de tent: 'Vorige keer stonden we op het grote podium, maar we vinden het leuker hier!' Het mens weet het vermaledijde gemeenschapsgevoel als geen ander uit te spelen: fans gaan uit de bol als haar toetsenist tijdens afsluiter 'Suddenly I see' op een vuilnisbakdeksel de maat komt meppen - het gekrijs van een dolle fan trilt nog na in mijn oor. Beetje uitgekookt misschien, maar efficient.
(Isg)

  0 reacties

19:16 > Kings Of Leon


Het is hard gegaan voor Kings Of Leon: backstage loopt zanger Caleb Followill te pronken met zijn nieuwe lief Liv Tyler en een kleine volksverhuizing duwt zich een weg naar het podium, zodat het daar het hele concert lastig overeindblijven is voor wie er wel is geraakt.

De Kings hebben de sprong naar de grote podia goed gemaakt; de bas van Jared Followill duwt de songs vooruit en vormt een mooi tegengewicht voor de scheermesjesstem van Caleb. Je moet het trouwens maar doen: opkomen op het Lacrimosa uit Mozarts Requiem en vijf nummers verder het publiek al de gitaarlijn uit 'Knocked up' laten meezingen. Terwijl de regen neerpletst, nog wel (isg)

  1 reacties

19:10 > Kate Nash


Een gouden tutu, braaf kapseltje, een piano met rode strik rond en een schoolbord met daarop haar naam. Kate Nash profileert zich ook op Rock Werchter als het buurmeisje dat toevallig mooi kan zingen. Nou ja, mooi zingen. Op plaat klinkt ze meer dan aardig, maar live verzandt dat zeer geregeld tot gemonkel of geschreeuw.

We kunnen ons ook niet van de indruk ontdoen dat Nash niet de beste pianiste is. Met de gitaar gaat het beter, maar een topmuzikante is ze niet waardoor haar nummers wat slordig overkomen.

Opener Pumpkin Soup eindigt vreemd genoeg in geroep, en die taktiek herhaalt ze geregeld. We kunnen niet raden wat daarvan de bedoeling kan zijn. Elegant of leuk voor de oren is het alvast niet. Nochtans heeft Nash talent als songschrijfster. Nummers als Foundations of Merry Happy zijn niet kapot te krijgen, hoe hard Nash ook schijnt te proberen. Het hele optreden, hoewel van bedroevend niveau, blijft ook charmant en sympathiek (zeker als ze achteraf een fan gaat knuffelen omdat hij dat via een bord gevraagd had).

Nummers van Kate Nash werken het best als ze verderborduurt op haar vertederende imago. Maar ze probeert soms te hard zich daarvan los te rukken en zich te tonen als een harde no nonsense-vrouw, maar daar heeft ze de stem niet voor.

Sommige groepen gaan ten onder op het hoofdpodium omdat hun stem niet ver genoeg draagt. Kate Nash heeft het bijwijlen zelfs lastig de Marquee te vullen. Geen hoogvlieger. (Kho)

  2 reacties

17:43 > Donavon Frankenreiter



De hemelsluizen zijn alweer open en Werchter dreigt, net als donderdagavond, te verzuipen. Wij gokken dat Donavon Frankenreiter al dat water, dat zelfs door het tentzeil op het podium seipelt, met de glimlach verwelkomt. Het zorgt er immers voor dat de tent propvol zit met fans en schuilende muziekliefhebbers. Bovendien is Frankenreiter een fervent surfer, hij is dus wel wat water gewend.

Zijn muziek heeft overigens veel weg van die andere surfer/zanger Jack Johnson. Zeer melodieuze, meanderende en doorleefde poprock, doorspekt met een zeer zachte stem. Hij brengt een intiem optreden dat perfect op maat is van de gezellige Marquee.

Heel wat bands gooien hun concert graag in de vijfde versnelling, Frankenreiter blijft graag even in derde rijden om te cruisen en te genieten. Halfweg steekt hij dan toch een tandje bij met That's too bad, dat doorwoven wordt met een strakke gitaarrif, en Move By yourself dat drijft op heerlijk orgelspel en een uitdeinende gitaarsolo. Frankenreiter promoveert zijn publiek de laatste drie nummers tot achtergrondkoor - hij duikelt het volk in om samen te zingen en geeft op 't einde de micro zelfs aan een festivalganger; heerlijk.

Frankenreiter brengt geen overdadige show, hij zet zijn songs naakt en kwetsbaar op het podium en wint zo het publiek voor zich; de antipode van The Hives, met andere woorden. De al dan niet stonede glimlach van Frankenreiter achteraf spreekt boekdelen; dit was straf spul. (Kho)

  0 reacties

17:35 > Editors


Passie is het handelsmerk van Editors, en al bij het tweede nummer, 'The racing rats', klom Tom Smith zowat over zijn piano om de microfoon op te eten. Als hij voor 'An end has a start' een gitaar omgordde, kronkelde hij zich in pijnlijke bochten om de microfoonstandaard. En met bassist Russell Leetch applaudisseerde hij voor het publiek dat de regen trotseerde om de band te zien, al leek het of de jakkerende gitaren van Smith en Chris Urbanovicz de neerslag net in de hand werkten. Prima weertje om Editors te zien!

Een nieuwe song, 'No sound but the wind', bleek een smachtende plakker, alles klonk even goed en werd even gedreven gespeeld, en bij de emotionele afsluiter 'Smokers outside hospital doors' gingen vuisten omhoog en werden kroppen weggeslikt. Graag geven we u nog even mee dat de stem van Smith nog dieper klinkt dan vorig jaar - hoe komt zo'n grafgeluid uit zo'n smal ventje? En zien we Editors over een paar weken in Hasselt terug?

  3 reacties

16:24 > Band Of Horses


Band Of Horses heeft sinds een poos de singer-songwriter Tyler Ramsey ingelijfd, zodat de groep nu met maar liefst drie gitaren uitpakt. Daar zong Ben Bridwell - zijn stem klinkt als een stevige Neil Young of Wayne Coyne van Flaming Lips - hoog boven; als het wat monotoon dreigde te worden, greep Bridwell naar een melodica of zong een liedje met zijn toetsenist.

Het resultaat, ergens tussen My Morning Jacket en The Jayhawks in, was nooit minder dan meeslepend. Niet het grootste concert van de dag, maar verdomd gezellig.
(Isg)

  0 reacties

16:00 > The Hives


Het eerste feestje van de dag komt op naam van The Hives en een echte verrassing is dat niet. De cartoonrock van The Hives is een beproefd recept. We hebben de truukjes van Howlin' Pelle Almqvist en co al allemaal eerder gezien - het spugen, het marcheren, het door het publiek lopen, de oneliners, de geflipte gitarist, de handigheid van de drummer - maar we worden de band nooit beu.

Als het sterke Walk Idiot Walk losbarst wordt er geklapt en gedanst tot voorbij de geluidstoren. De overige nummers zijn alleen live leuk. Een album van The Hives in de wagen beluisteren is overigens geen goed idee; deze jongens moet u live zien.

Het is bijna jammer dat Almqvist geen goeie zanger is en dat de rest van de band wat slordig speelt. Stop een kwart van het charisma van deze jongens in een goeie band en je krijgt een wereldgroep. Deze The Hives zal nooit meer zijn dan een subtopper, maar dan wel een die gegarandeerd een geweldig feest oplevert.
(Kho)

  0 reacties

14:45 > Gossip


Er zat veel volk te kijken naar Gossip. De clou zit in het woord 'zat': behalve een harde kern lesbische fans die de groep overal volgt - Beth Ditto begroette er enkelen met een vrolijk 'hello Spanish girls!' - leken de meeste toeschouwers te wachten op The Hives of uit nieuwsgierigheid te zijn gekomen.


Snel bevredigde nieuwsgierigheid bovendien, want al heeft Ditto een stem als een klok, ze heeft weinig goede songs om te zingen. De ene song die er met kop en schouders uitsteekt, 'Standing in the way of control', bewaarde de groep zorgvuldig tot het laatst. Er kwam toen ook weer vaart in het optreden, vooral toen Ditto van het podium sprong en de fans ging begroeten.


Eerst maar die nieuwe cd afwerken en een andere set opstellen, en dan nog 's terugkeren. (Isg)

  0 reacties

14:42 > MGMT


De jongens van MGMT hebben een modetrend of twintig, dertig gemist. In de Marquee duiken ze op met potsierlijke hippiekledij; we bespeuren zelfs een lint in het vettige, lange haar. Het lijkt alsof ze met hun uiterlijk een statement willen maken; ook hun muziek is immers retro. Andrew Van Wyngarden, Ben Goldwasser en co brengen seventiesrock en folkrock die maar
zelden doet denken aan hun hevig geproducete hits.

Zij die dus massaal afgezakt zijn om eenzelfde sound te horen, zijn eraan voor de moeite; op de
hits na amper psychedelische pop, amper spacy geluidjes. Toch zijn we niet teleurgesteld. MGMT brengt immers een leuk optreden dat nooit inzakt, al is het wachten tot Time to pretend en Weight of the world voor het publiek tot zeer ver buiten de tent rechtveert.

De hits blijven ondanks de ruwheid overeind. Je merkt aan alles dat dit nog een jonge, wat bedeesde groep is. Er mag nog wat vlees aan de performance, maar dat komt nog wel. Een sterke set; dit is een band om in het oog te houden. (Kho)

  1 reacties

13:14 > The Whigs


We vragen ons af wat Herman Scheuremans met Athens, Georgia heeft. Na
R.E.M. en Modern Skirts is The Whigs de derde band uit het obscure
Amerikaanse stadje die Werchter voor zich mag proberen te winnen.


Voorwaar geen eenvoudige opgave, zo vroeg op de derde festivaldag; veel
feestvierders zitten met een kater en willen languit in het zonnetje liggen.


En dus blijft de brave garagerock van The Whigs niet meer dan een aangenaam achtergrondmuziekje, hoe gemotiveerd de heren ook staan te musiceren. (Kho)

  0 reacties

13:13 > Galactic


Een genre op Galactic plakken is niet eenvoudig. De beste omschrijving is waarschijnlijk: funky jazz-hiphop met vette knipogen naar rock. Als u zich daar niks bij kan voorstellen; Galactic brengt meeslepende en erg dansbare muziek, doorspekt met ritmische rap van gastmc's Boots Riley en Lyrics Born, met een hoofdrol voor saxofonist Ben Ellman.

Terwijl fans aan het hoofdpodium languit liggen, worden ze hier op bruuske wijze wakker geknald. De heupen worden voorzichtig losgeschud. Jammer voor de heren van Galactic dat ze geen zwoele zomeravond mogen vullen, maar we krijgen wel plots erg veel zin een enkele reis richting New Orleans te boeken. (Kho)

  0 reacties

01:37 > Moby


Deze zogeheten 'Moby Live Remixed' is het tegenovergestelde van het intieme akoestische concert dat de man 2 maanden geleden gaf in het Brusselse café Belga.

Geen akoestische liedjes op Werchter, alleen beukende houseversies van zijn grootste hits. 'Disco lies', 'Beautiful', de hits uit zijn beroemdste cd 'Play' - allemaal zitten ze in een gedateerd dancejasje. Weg subtiliteit, hakken maar.

De fervente bierdrinkers bouwen een feestje op Moby's aardbevingen. Een gospelzangeres moet leven in de brouwerij brengen maar fungeert slechts als schelle sirene. Zelf host Moby over het podium en hij hijgt en piept in de microfoon als een oud mannetje dat door een groot monster wordt achternagezeten. Wij vluchten evenzeer in paniek weg als de kleine charlatan zijn groteske 'Lift me up' inzet. (svs)

  6 reacties

00:11 > Digitalism


Het decor van Digitalism is erop vooruitgegaan. Het Duitse technoduo staat achter een soort futuristische nieuwsdesk waarop abstracte animaties worden geprojecteerd. Een hele verbetering, na de knullige, fantasieloze statiefjes die vroeger als enig decorstuk dienden.



We beginnen er stilaan aan te wennen dat elke dance-act in de marquee op handen wordt gedragen door zijn publiek. Bij Digitalism is het niet anders. De jongens mogen dan gewoon wat aan knopjes staan draaien en een beetje roffelen op percussie, het geeft alvast de schijn dat ze razend druk bezig zijn.



Jence, de meest charismatische van de twee, beschikt over het soort dramatische tics en 'moves' die we associeren met relnichten als Jean-Paul Gaultier en Sven Vath - toch zien we het kereltje nog het meest aan voor een hedendaagse Nina Hagen, maar dan zonder de punkboodschap.



Het zal het publiek worst wezen. De radiohit 'Zdarlight' laat een frisse wind waaien door de nogal eenvormige set. Goed, iedereen amuseert zich rot en dat is wat telt bij dit soort techno. (svs)

  3 reacties

vrijdag 4 juli 2008

23:15 > Neil Young


We moesten even wachten op Neil Young, de absolute legende van deze editie. De Canadees heeft nogal wat materiaal bij - dezelfde aankleding als recent in Antwerpen - en dat diende nauwkeurig opgesteld.

Maar met 'Love and only love' zit het meteen goed: prachtige song, vrij uitgerokken, spiritueel
appellerend. Young zet er haast naadloos een verbeten 'Out of the blue' achter, waarvoor hij geweldig toegejuicht wordt. Goeie versie; potig, ruig, wild. De video-close-ups van dat gegroefde gezicht spreken boekdelen.

Daarna neemt hij gas terug, maar geen elektriciteit. 'Everybody knows' is kort, 'Spirit road' is geen grote song. Maar de band slaat terug, met een daverend 'Fuckin up': donderende drums, een gitaarmuur, een haast rituele koorzang. En dan 'All along the watchtower', absoluut niet vrijblijvend: Young weet goed dat hij staat te spelen voor de mensen die de toekomst moeten dragen.

Tijd voor een akoestisch intermezzo, met 'Lonesome me' en het smekende 'Mother Earth'! met de zanger alleen achter een orgel. Het donker valt over een mooie dag en opa Neil zingt als bij een kampvuur. Ook nog in die sfeer: 'Unknown legend', en dan de legende in met 'Heart of gold' en 'Old man'.

Ontroerend hoe iedereen meezingt. Het einde nadert. 'Words' is een mooie overgang naar weer meer power, met heel lange solo's'. Young keert nog terug, zwaar toegejuicht, voor -
verrassing - 'A day in the life' van The Beatles. Indrukwekkend. (Vpb)
Setlist

Love and only love
Out of the blue
Everybody knows this is nowhere
Spirit Road
When you dance
Fuckin Up
All along the watchtower
Oh lonesome me
Mother Earth
The needle and the damage done
Unknown legend
Heart of gold
Old man
Get back to the country
Words
No hidden path
(Bis)
A day in the life

  11 reacties

22:31 > Hot Chip

De Hot Chip-jongens kleden zich als figuranten uit Miami Vice. Hagelwitte broeken, kleurige T-shirts, spuuglelijke Hawaïaanse hemden -kan iemand de fashion police bellen?

De übernerds doen de tent uit hun hand eten met krachtige technopop vol ratelende live-percussie. Frontman Alexis Taylor ziet eruit als een kruising van Pee Wee Herman met Elvis Costello, maar het manische publiek juicht hem toe als was hij een onweerstaanbare latino-seksgod. Nochtans doet zijn ridicule pyjamapakje anders vermoeden.

'Shake a fist', 'Boy from school' en 'Over and over' doen de hele tent wild op en neer springen tot de plankenvloer bijna helemaal doorbuigt. Met de publieksfavoriet 'Ready for the floor' schiet er vuurwerk door de tent. De gitarist Al Doyle staat met zijn lange bovenlijf te zwiepen als een
bezetene.

Als het publiek voetbalhymnes begint te scanderen, kan er bij de kurkdroge Taylor een schaapachtige glimlach af. Hot Chip is een meedogenloze partymachine geworden. Take no prisoners, boys. (svs)

  0 reacties

20:51 > Zita Swoon


Stef Kamil Carlens danst als waanzinnig, met een brede grijns. En terecht, want Zita Swoon is een feest. De songs hebben een Latijnse kuur doorlopen en spelen zo pal op de onderbuik dat je vergeet dat ze van Belgische makelij zijn.

En toch is het geen disco, geen soul of funk. De groep heeft
een heel eigen identiteit gevonden tussen funk, pop, rock en wat al niet meer.

'Je range' mag chanson zijn, maar zo zwart kreeg zelfs Gainsbourg het niet. De songs worden een lange, funky jam met Carlens als MC. 'Hot Hotter Hottest' brengt de tent op een kookpunt en laat horen hoe inventief deze band zijn eigen songs kan uit- en weer aankleden. Staande ovatie. (Vpb)

  0 reacties

20:12 > The Verve


Richard Ashcroft ziet er in zijn flinterdunne gele shirtje magerder uit dan ooit. Eet die kerel wel voldoende? vragen we ons luidop af, tot ongenoegen van de security. En zit er vandaag iemand te wachten op de reünie van The Verve, één van de grootste britpopbands van de jaren 90?

Maar dan gooit Mad Richard een superbe versie van 'Sonnet' in de groep en elke vraag is overbodig. Toch maakt Ashcroft het de mensen niet gemakkelijk - het obscure 'Stormy clouds' is een tien minuten durende psychedelische rockgroove met een woeste gitaarsolo in de lange staart.

Bij 'The drugs don't work' gaan de handen de lucht in. Ashcroft zingt het prachtig, alsof het de eerste keer is. 'Lucky man' doet The Verve boven zichzelf uitstijgen. Ashcrofts rasp schraapt over onze ruggenwervels. De strijkers van 'Bittersweet symphony' veroorzaken een gelukzalig zangfeestje. Damn zeg, The Verve is terug. Nu snel die nieuwe plaat! (svs)

  2 reacties

19:15 > Duffy


Aimée Duffy werd vorig jaar verwelkomd als een van de 'nieuwe Amy's'. Maar terwijl sommigen van hen bleven steken, werden 'Mercy' en 'Warwick Avenue'
hits.

In de Marquee werd dus reikhalzend uitgekeken naar het Britse blondje. Ze lachte lief, bewoog sensueel, zong goed, maar het leek allemaal ingestudeerd te zijn. Duffy heeft zo'n' kinderlijke stem waarmee je ballads naïef en haast onnozel kan laten klinken.

Er zit een dikke Britse kitschrand rond, die ervoor zorgt dat Duffy niet opgaat in haar muziek, maar ze als een Barbiepop showt, compleet met een linkerhandje dat kringetjes in de lucht tekent. Maar geen zweet, geen extase.

Met zes muzikanten zat de act echter perfect in elkaar en kreeg Werchter zijn glorieuze retromoment. Hoogtepunten: 'Rockferry', 'Breaking my own heart', toch ook 'Mercy' en een pathetisch 'Distant dreamer' om grandioos af te sluiten. Het was plezant, maar of we haar geloven? (Vpb)

  0 reacties

18:51 > Jay-Z


Ja hoor, de hiphopliefhebber vindt de weg naar Rock Werchter, ook al stonden er slechts 2 rapacts op de affiche. Maar Jay-Z is wel de hiphopkeizer bij uitstek, zij het eentje die de Gucci en Prada thuis laat en gewoon met baggy jeans en sneakers opkomt.

Zijn rapkompaan heet Memphis Bling maar daar kan die jongen hopelijk zelf niets aan doen. Jay's backing band is fenomenaal - een supergeolied jazzorkestje uit de fifties, zo lijkt het. De drummer kan volgens ons zo bij Prince gaan spelen.

Op de eerste rijen staan alleen maar knappe dames. Sommigen houden pancartes omhoog met daarop "Free hugs" en "Jay-Z kiss me".

Jay's show bulkt van de crowdpleasers. Niet alleen topsingles als 'Roc boys' en het ziedende '99 problems' scheren over de wei; ook scherpe freestyles op de beats van hitjes van Amy Winehouse, Rihanna, Estelle, Beyonce, Panjabi Mc en zelfs AC/DC (!). Dat doet soms iets te vaak aan als goedkope karaoke maar Jay herpakt zich met bonkende radiohits als 'Hard knock life'. Good show! (svs)

  1 reacties

17:37 > My Morning Jacket

My Morning Jacket staat bekend om zijn lange shows en lange jams. In Werchter krijgt de band 'maar' een uur. Dat belet Jim James en co niet om 'Off The Record' al meteen te laten uitmonden in een lang instrumentaal stuk dat best wel vervoert, maar niet meteen uitblinkt in variatie.

Dat blijkt ook de hele set het probleem: dit is een sterke band, met een goeie zanger, maar je mist inventieve sprankels. Van de nieuwe cd komen maar een drietal songs aan bod, wat een beetje jammer is.

Best een goed concert, met ook nog 'Golden' en 'Anytime'. Maar ik mis wat zuurstof in de aanpak. Wanneer Jay-Z in de verte roept, is het moeilijk te weerstaan. (Vpb)

  0 reacties

16:46 > Babyshambles

"Peter has a bit of trouble with the law", luidt de officiële persmededeling. Iemand verrast? Naar verluidt gaat het om het uitblijven van Doherty's belastingsaangifte. Whatever. Wij vragen ons af waarom de man nog überhaupt wordt uitgenodigd op festivals.

Ter vervanging mag Air Traffic zijn kunstje van gisteren nog eens overdoen. Geen heroinenaald te bespeuren bij die kereltjes. Al kunnen de knaapjes een stevige high gebruiken, al was het maar om hun vederlichte deuntjes wat meer edge te geven. De tienermeisjes op de eerste rij genieten, wederom, met volle teugen. (svs)

  3 reacties

16:15 > Ben Folds


De 42-jarige Ben Folds laat een heel andere wind waaien over Werchter. Hij heeft wat moeite om boven de naburige metal van Slayer uit te komen, maar eens die klip genomen klinkt 'All u can eat' ons als muziek in de oren.

Na de monotone rock die vandaag al passeerde is dit speelse, vlot meezingbare popmuziek die jonge, mooie meisjes gul doet lachen. Folds kondigt als dank 'Bitches ain't shit' aan en de halve tent zingt hem de song voor. Met enkel een bassist en een drummer, en hemzelf op piano, maakt Folds er een open feest van, met de fans als koortje en hemzelf in de rol van wilde pianovirtuoos.

Soms mag het ook gewoon mooi en simpel zijn, zeker wanneer de zon overvloedig schijnt en de weide rond de Marquee massaal aan een siesta bezig is. (Vpb)

  0 reacties

15:33 > Slayer

"God hates us all!!!" Nou, da's een mooie binnenkomer. God ziet vooral kleine tienermeisjes verdwijnen in de gehaktmolen die tientallen kale vechtersbazen al pogo'end produceren.

"Religion is hate! Religion is fear!", klinkt het. Het drumstel ziet eruit als een ruimteschip. De Slayers bombarderen de wei met fijnzinnige liederen als 'Chemical warfare' en de met geitendarmen omzwachtelde classic 'Reign in blood'.

In het publiek zien we een opblaasbare V-gitaar, een rode toeter die tussen de nummers luid schalt, alsof de dag des oordeels is aangebroken, en, oh ja, vermalen ledematen. De 4th of July wordt gevierd met een onweerlegbaar "Independence comes with bloodshed", aldus zanger-bassist Tom Araya. "Are you ready for war!???" krijst hij. U beweert volmondig van wel, met een oorverdovend "yeah!" Pacifisten zijn het niet, die Slayerfans.

Wel vreemd om deze band bij een stralend zomerweertje te zien. Slayer moet je meemaken bij hagel en bliksem, geroosterd door de donderscheten van Satan himself. Maar we zeuren niet. Straks een fruitsapje, een grannykoek en de broekjes van Air Traffic.
(svs)

  4 reacties

14:52 > Patrick Watson

De Canadees Patrick Watson krijgt een volle Marquee moeiteloos mee met zijn romantische aanpak. Watson, die bekend werd door zijn samenwerking met Cinematic Orchestra en vorig jaar een matige cd afleverde, houdt ervan zijn songs uit te rafelen.

Hij zingt hoog, maar concentreert zich graag op de noise die zijn band kan ontwikkelen als tegengewicht voor de melodie. Alle truuks werden bovengehaald: geroffel op alles wat kan roffelen, megafoons, stoorzenders, abrupte tempowisselingen. Zijn muziek leeft, maar het
resultaat varieert.

Soms bereiken Watson en co schoonheid, dan weer dreigt nodeloze chaos. Dat onze vriend op het einde het publiek in waadt, is voorspelbaar. Maar het publiek eet uit zijn hand. Intens concert met net iets teveel arty vertoon. (Vpb)

  0 reacties

14:15 > Geen Babyshambles

Babyshambles, de groep van Pete Doherty, komt niet naar Rock Werchter. De groep wordt vervangen door Air Traffic, de opener van de eerste Werchter-dag. Volgens een officiële mededeling zou Doherty 'problemen hebben met de wet'.

  2 reacties

13:53 > Monza

Op een spandoek tegen de achtergrond staren mensen de lucht in alsof er ufo's voorbijkomen, maar wanneer Stijn Meuris zijn rauwe keel opentrekt en Monza een 'wall of sound' optrekt, is er geen ontkomen aan. De harde, theatrale rock spreidt zich als een deken over het publiek uit: niet meteen ons idee van lunchmuziek, maar de fans zingen mee met nieuwe songs als 'Lobby' en 'Engeland'.

Stijn Meuris heeft de 'owrait' van Arno overgenomen en maakt tussendoor half filosofische opmerkingen over wildplassen, de Engelsen en de Hollanders. Even doet de kreet in 'Gigant' opschrikken, maar in zijn geheel klinkt Monza te loom, te zwart, te introspectief om ver te reiken. Met 'Wie danst er nog' en een redelijk waanzinnig 'Schuld van de deejay' gaat het tempo op het einde wel omhoog, en dat brengt meer animo.
(Vpb)

  0 reacties

13:16 > Coolkids

Halve tent voor Coolkids, een van de bands die getipt worden voor 2008. De mix van oll'skool raps en scherpe elektro klinkt alleszins eigentijds genoeg.

Waarover Mikey Rocks en Chuck Inglish het hebben is niet meteen duidelijk, maar het duo houdt er een goeie flow in en nodigt de kids uit om mee te jumpen en regelmatig 'coolkids' mee te brullen (slim gezien, dat).

Straks komt hun debuut-cd eraan, maar wie mee is heeft hen al lang ontdekt door de magie van MySpace. (Vpb)

  0 reacties

12:42 > The Black Box Revelation

Stralende middagzon en veel enthousiast jong volk voor de rauwe bluesrock van The Black Box Revelation. De beloftevolle rockband breide eerst een tergende intro aan zijn concert, om dan ter zake te komen.

Nijdige oer-riffs, gemene zang en waanzinnige drums: de songs doen er nauwelijks toe, het zijn in deze fase allemaal passen om de juiste toon, het goeie evenwicht te vinden.

Maar het publiek was blij toen er met 'Never alone' een meer harmonisch moment kwam, en wilde natuurlijk de hits horen. 'I think I like you' is een cult-anthem voor alle tieners van deze generatie en werd dus meegebruld alsof elke noot de laatste was. En 'Kill for peace' is gewoon internationale klasse.

Kritiek? Natuurlijk: er mag ooit een bassist bij en de songs mogen nog een paar categorieën hoger. Dat komt wel.

(Vpb)

  2 reacties

03:08 > The Chemical Brothers

The Chemical Brothers beginnen een half uur te laat aan hun concert. Niet dat de kids die zonet hebben gefeest met Shameboy en Soulwax daar rouwig om zijn. De Chemicals trekken duidelijk een ouder technopubliek aan.

De dertigers die vooraan staan te joelen zijn opgegroeid met de Britse dancehelden. Het jongere grut is al op weg naar de camping als 'Galvanize' losbarst. Tiens, hebben we deze show al niet eens eerder gezien?

Concerten van The Chemicals verschillen zelden van elkaar. Goed, er zijn deze keer een paar nieuwe liedjes bijgekomen. 'Do it again' wordt vergezeld van spannende visuals - silhouetten geconstrueerd uit rode en blauwe tv-ruis. Los daarvan overheerst het "been there, done that"-gevoel. Echt opwindende dansmuziek? Nee, dan wachten we liever tot zondag, voor Justice.
(svs)

  2 reacties

01:28 > 2 Many Djs

Openen met een knipoogje naar The Chemical Brothers ("Hey girl, b-boys, 2 Many Djs, here we go!") en er meteen de Soulwaxremix van 'Standing in the way of control' van Gossip achteraan gooien - de Dewaeles hebben duidelijk zin om de marquee met de grond gelijk te maken.

De broers pleuren de ene na de andere technokraker in de kolkende massa. Zelfs het geinige 'Konijntje' van Aka The Junkies moet er aan geloven. Op de achtergrond, naast de dj's, danst hun entourage die het publiek lekker opzweept.

Als ze overschakelen op campy disco staat niemand nog stil. Foute platen? Daar hebben de Dewaeles nog nooit van gehoord.

(svs)

  0 reacties

00:38 > R.E.M.

Een muur vol flitsende en stijlvol geschoten beelden. Even blijft het stil, tot Michael Stipe uit het donker tevoorschijn stapt met in de hand een megafoon en om de hals een soort Arafat-sjaal.

Voor wie er nog aan twijfelde na hun hit supernatural, superserious; R.E.M. staat er meer dan
ooit. De groep heef de laatste jaren de naam 'braaf' te zijn, maar daar is op Werchter niks van te merken. Het publiek wordt getrakteerd op een strakke rockset, met talrijke hoogtepunten waaronder Hollowman, Ignoreland, The one I love, I'm gonna dj en een eigenwijze versie van Bad day.

Halfweg zakt het optreden even in, maar Stipe en co drukken de dreigende monotonie de kop in met een akoestisch intermezzo, waarbij de frontman met de rug naar het publiek staat.
R.E.M. is iets meer dan twintig jaar bezig maar dat is niet te zien. Vooral Stipe staat energiek op het podium; hij knielt, springt en danst dat het een lust is om te zien.

Om de puntjes op de i te zetten, krijgt het publiek als bis een handvol hits, waaronder Supernatural, superserious en Losing my religion. Waarop het publiek ontzettend enthousiast reageert en waarop Stipe dan weer, zoals steeds, 'Hey, thanks alot' antwoordt.

(Kho)

  2 reacties

donderdag 3 juli 2008

23:25 > Soulwax


Een ' best of' van 'Nite Versions', een explosieve dj-set, een remixmarathon, een coveroptreden, een tilt geslagen ipod...

De show van Soulwax is het allemaal tegelijkertijd. Op die manier jongleert de band weer briljant met genres, formats en muzikale hokjes. We horen elektro, no wave, rave, house en pop door elkaar dwarrelen.

En is er vandaag een band die zijn lievelingsgenres met zoveel zwier een neus zet? De piekfijn uitgedoste bandleden laten 'Robot rock' van Daft Punk kuchen en stotteren.

Technoclassics als 'Anastasia' van T99 en 'Dominator' van Human Resource borrelen in het soepje waar eigen songs als 'NY Excuse' ronddrijven. De tent staat op zijn kop als de heren hun Justice-remix laten knallen. Onze trommelvliezen begeven het haast bij de ultralage bassen. Alsof we liggen te luistervinken bij de motor van een Boeing 747. Wat een kick.

(svs)

  0 reacties

22:20 > Lenny Kravitz


De regen heeft de weide in een modderpoel herschapen en de temperatuur is een paar graden gezakt, maar die weersellende kan niemand deren wanneer Lenny Kravitz zijn opwachting maakt. We hebben voor de gelegenheid onze oorstopjes in; niet voor de muziek maar voor het gekrijs van de vrouwen.

Kravitz knalt van start met Bring it on, na I'll be waiting het strafste nummer van zijn jongste plaat. Kravitz speelt hetzelfde straffe openingstrio als in de AB en maakt dezelfde fout als toen: Hij neemt na de openingssongs te veel tijd om te jammen. Soms werkt dat, soms niet.

Ondermeer Fields of joy en Over 'till it's over wordt te zeer uitgesponnen. Toch blijft Kravitz overeind omdat hij een charmeur is die als een magneet aandacht trekt en omdat Kravitz kwaliteit brengt.

Hij slaagt er telkens in heel straffe muzikanten rond zich te verzamelen; gitarist Craig Ross
uiteraard, maar ook het trio blazers dat voor de gelegenheid naar Werchter afzakte, waardoor het geheel meer soul krijgt. Iets na halfweg levert Kravitz een kippenvelmoment; een prachtig I'll be waiting volgt op Stillness of heart.

Waarna Kravitz er de lap op geeft die we eerder verwachtten, met onder meer American woman en Let love rule. Als Kravitz dan nog het publiek induikelt, een dansje maakt met een securityvrouw en op zijn knieen valt voor het publiek is het kot te klein.

(Kho)

  1 reacties

21:51 > Shameboy

Het duurt even voor onze oren gewend zijn aan de beukende beats van Shameboy. Het Leuvense danceduo zet de marquee meteen in lichterlaaie.

We leren dat Shameboy vier jaar geleden op Rock Werchter werd geboren. 'We zijn achterin de wei ontstaan, daar waar nu een pitatent staat', klinkt het. 'Ga er straks zeker eens langs'.

Maar daar heeft het jonge volkje geen tijd voor. Het schreeuwt en loeit zich schor op de strakke techno - af en toe scanderen de jongens en meisjes zelfs mee met de blieps. En we zien opvallend veel crowdsurfers door de tent vliegen, toch iets wat je niet vaak aantreft in de clubs.

Tijdens de radiohit 'Rechoque' lijkt het alsof er mijnen exploderen in de tent. De Shameboys blijven er cool bij. Af en toe steken ze een vuist in de lucht en wordt iedereen gek. Aan het einde van de set kunnen de boys hun enthousiasme niet langer verbergen en bedanken ze hun publiek uitvoerig. Leuk feestje. Niets meer, zeker niets minder.

(svs)

  0 reacties

20:11 > Mika

Zuurstokroze doelpalen, nepbloemen rond het drumstel en aan elk microfoonstatief, een big black mama aan de drums, een geblondeerde aziaat op bas - Mika houdt duidelijk van kitsch.

Tijdens 'Big girl' komen twee volslanke dames in onverantwoord strakke turnpakjes meedansen. Het publiek reageert extatisch. 'Relax take it easy' blaast het dak van de tent. Violisten en koperblazers zorgen voor extra power.

Toch zakt de show halverwege in door een stel hondskleffe ballads waar zelfs Elton John zijn neus voor zou ophalen. De weergoden vinden het maar niks - dikke donderwolken pakken samen boven de wei. Maar Mika gaat in de tegenaanval. Hij speelt meezingspelletjes met het ondergeregende publiek, roffelt op vuilbakken en krijgt de wei mee met hits als 'Grace Kelly', 'Love today' en 'Lollipop'. Chapeau. (svs)

  5 reacties

19:58 > The National

The National tekende voor het eerste hoogtepunt van Rock Werchter. Soms, heel soms zit alles goed voor een topoptreden.

Omdat buiten de regen met bakken uit de hemel kwam, kroop iedereen in de tent dicht bij elkaar. En daar profiteerde The National van; het bracht een optreden dat nu eens intiem, dan weer psychedelisch was, maar sfeervol was het altijd.

Telkens we een optreden van The National bijwonen, lijkt hun fanbasis gegroeid. Ook tijdens hun passage hebben Matt Berninger en co ongetwijfeld weer heel wat harten gewonnen. De tent stond na afloop zowat op zijn kop. De meeste songs van The National zijn op gelijkaardige manier opgebouwd; Berninger bouwt op naar een climax, waarna de straffe band het afmaakt.

Als de jongens van The National een minpunt hebben, dan is het hun soberheid. Matt Berninger zal zich nooit laten verleiden tot grootspraak, helaas krijgt wie het hardst roept, vaak het meest.

Hopelijk groeit The National uit tot een festivalheadliner want dit is een klassegroep. Nummers als Start a war, Fake empire of Baby, we'll be fine verdienen het festivalklassiekers te worden.

(Kho)

  1 reacties

18:48 > Counting Crows


Supersterren kleden zich net dat ietsje anders dan de gewone mensen. Adam Duritz, die met zijn rastaharen, loopt al de hele dag in de backstage in zijn gepersonaliseerde Adidas-trainingspak. De laatste jaren zijn de Counting Crows nochtans wat van hun sterrenstatus kwijtgeraakt. Hun laatste hit herinneren we ons zelfs niet meer en het was ook al even geleden dat we Duritz en co in Werchter zagen.

Duritz is een gepassioneerde zanger met een boel
inlevingsvermogen - hij beeldt zijn songs zowat uit en laat zich inspireren door het moment. Helaas doet die passie niet elk nummer goed: Duritz begraaft de melodie soms in zijn soms monkelende geimproviseer. Daardoor vielen Mr. Jones en Big Yellow Taxi wat tegen.

Color Blind kreeg dan weer net extra diepgang door de wat overdreven pathos van Duritz. Het publiek blies net als de band warm en koud. Hier en daar wild applaus, voor vele nummers joviaal geklap zonder enthousiasme. 'Het publiek kan ons niks schelen, wij spelen voor elkaar', dixit Duritz backstage. En dat bleek ook soms.

(Kho)

  0 reacties