Er hing show in de lucht bij Gnarls Barkley: achter de twee (jawel, 2) drumstellen hing een decordoek van een skyline, en in de coulissen stond de groep klaar in smokings met bordeauxrode revers. En show kregen we, maar niet ten koste van de muziek. Overigens zag dit bonte gezelschap (een potige bassiste, zwarten en blanken, piepjong en al wat ervarener) er eerst en vooral als een hechte gang uit, altijd een goed teken.

Het begon met een veel te luide bas en een luide brom van het antieke orgel waar Danger Mouse op zat te spelen, maar de stem van Cee-Lo Green steeg er moeiteloos bovenuit. Vanaf 'Gone daddy gone' zat alles snor: Danger Mouse geselde een kinderxylofoontje en de band zong stoer veelstemmig samen en er hingen tonnen in de lucht. In 'Going on' klonk Cee-Lo als een gospelzanger en het publiek ging met dat gevoel lopen, nam zijn zanglijn minutenlang over, tot Cee-Lo op zijn knieen viel en Danger Mouse het publiek een applausje gaf.

De groep hield dat samenhorigheidsgevoel moeiteloos vast en trok het nog door; toen 'Crazy' aan de beurt was, ging het dak van de tent een half metertje omhoog.

De groep ging sluw om kwart na tien van het podium, zodat er nog ruim tijd was voor toegiften. Berekend, maar omdat we in ruil een bloedmooie versie van 'Who's gonna save my soul' kregen, mocht het. Fijn, een heet soulconcert op Werchter.
(Isg)
  0 reacties

De Ijslandse band Sigur Ros brengt een dromerig, feeëriek sfeertje op de wei; grote ballonnen op de achtergrond van het podium, een drummer met een kroontje, een xylofoonspeelster in een paars jurkje en een vreemde diadeem op haar hoofd, zeepbellenblazers in het publiek en kostuums die zo weggeplukt lijken uit Pan's Labyrinth. Frontman Jonsi Birgisson gooit zijn falsetstem meteen in de strijd met Svefn-G-Englar, uit de film Vanilla Sky.

Die stem moet eerst nog wat warmdraaien, maar tegen het einde van de song zit de band er pal op. Dan komen blazers in vreemde witte kostuums de band vervoegen voor Ny Bar.

Sigur Ros kiest om tot een ambiente sfeer te komen niet voor makkelijke arrangementen. Zo bespeelt Birgisson zijn elektrische gitaar met een strijkstok of gaat hij samen met de pianist een stuk in quatre-mains spelen. Klassieke muziek is meer dan eens een inspiratiebron.

Sigur Ros krijgt zelfs hulp van de natuur om een feeerieke atmosfeer te creeren; de dag valt, en de lucht kleurt prachtig rood tijdens Hoppipolla. Het publiek wordt ook getrakteerd op een aantal songs uit de nieuwe cd, waaronder Gobbledigook, met het handengeklap en de snippers die uit kanonnen geschoten worden meteen het hoogtepunt wat ons betreft.

Echte rockers zijn deze heren niet, of hebt u al eerder een band weten buigen na een optreden? Zeer breekbaar, fragiel en mooi, traag maar nooit zeurderig luisteroptreden. Hadden we maar een hangmat gehad.
(Kho)
  5 reacties

De laatste plaat van Ben Harper, na een paar jaar opnieuw herenigd met the innocent criminals, is een pareltje en dus keken we uit naar zijn passage op Werchter.

Voor Ben Harper is elke festival een beetje Live Aid. Musiceren is voor hem alles behalve vrijblijvend; hij wil mensen een levensvisie bijbrengen. 'Ik wil een wegwijzer zijn', zei hij in een interview met onze krant, en dat blijkt ook in Werchter. Het is dan ook niet ver zoeken naar politiek geëngageerde zinnen in de nummers van Harper. Black rain is een regelrechte aanval op Bush, naar aanleiding van de mistoestanden in New Orleans.

Zijn politieke teksten zitten in een jasje van vakmanschap en passie. Harper begint zittend, met slide guitar op de schoot, aan het optreden met Dressed in black, gevolgd door Please bleed met Harper op een akoestische gitaar.

Van de nieuwe plaat krijgen we het bloedmooie Fool for a Lonesome train. Vooral de hits worden meegezongen; Burn one down en Better Way. Afsluiten doet Harper met een verse song. Harper en de Innocent criminals hebben de gewoonte songs te schrijven tijdens het touren en Faithfully
Remain is daar het resultaat van, al is er nog werk aan.

Ben Harper bracht een sterk optreden, maar toch zouden we hem liever in de Marquee zien, want daar komen zijn intieme songs beter tot hun recht. (Kho)
  0 reacties

De sympathieke Tunstall heeft de marquee tot de nok gevuld met hoofdzakelijk jonge meiden. Ze zingt voortreffelijk, met een wat hese stem, en speelt meer dan behoorlijk gitaar. Maar haar grootste talent is als performer: ze praat voortdurend met haar publiek, overtuigt het om mee te doen aan het idiootste dansje aller tijden - 'straks bekijken ze jullie in India op Youtube!' - of kondigt 'Funny man' aan met de vraag 'Wie van jullie is gek?'. Waarop de hele tent natuurlijk de handjes omhoog gooit.

En ze beweegt fantastisch; ze staat geen moment stil, of ze nu solo het ritme uit de planken stampt tijdens 'Black horse and the cherry tree' of staat te pogoen tijdens 'Saving my face'. Je vergeet erbij dat sommige songs doorslagjes van elkaar zijn, en zelden echt verrassend.

De set, die geleidelijk aan minder folky en meer punky werd, eindigde dan ook met een liefdesverklaring van Tunstall aan de tent: 'Vorige keer stonden we op het grote podium, maar we vinden het leuker hier!' Het mens weet het vermaledijde gemeenschapsgevoel als geen ander uit te spelen: fans gaan uit de bol als haar toetsenist tijdens afsluiter 'Suddenly I see' op een vuilnisbakdeksel de maat komt meppen - het gekrijs van een dolle fan trilt nog na in mijn oor. Beetje uitgekookt misschien, maar efficient.
(Isg)
  0 reacties

Het is hard gegaan voor Kings Of Leon: backstage loopt zanger Caleb Followill te pronken met zijn nieuwe lief Liv Tyler en een kleine volksverhuizing duwt zich een weg naar het podium, zodat het daar het hele concert lastig overeindblijven is voor wie er wel is geraakt.

De Kings hebben de sprong naar de grote podia goed gemaakt; de bas van Jared Followill duwt de songs vooruit en vormt een mooi tegengewicht voor de scheermesjesstem van Caleb. Je moet het trouwens maar doen: opkomen op het Lacrimosa uit Mozarts Requiem en vijf nummers verder het publiek al de gitaarlijn uit 'Knocked up' laten meezingen. Terwijl de regen neerpletst, nog wel (isg)
  1 reacties

Een gouden tutu, braaf kapseltje, een piano met rode strik rond en een schoolbord met daarop haar naam. Kate Nash profileert zich ook op Rock Werchter als het buurmeisje dat toevallig mooi kan zingen. Nou ja, mooi zingen. Op plaat klinkt ze meer dan aardig, maar live verzandt dat zeer geregeld tot gemonkel of geschreeuw.

We kunnen ons ook niet van de indruk ontdoen dat Nash niet de beste pianiste is. Met de gitaar gaat het beter, maar een topmuzikante is ze niet waardoor haar nummers wat slordig overkomen.

Opener Pumpkin Soup eindigt vreemd genoeg in geroep, en die taktiek herhaalt ze geregeld. We kunnen niet raden wat daarvan de bedoeling kan zijn. Elegant of leuk voor de oren is het alvast niet. Nochtans heeft Nash talent als songschrijfster. Nummers als Foundations of Merry Happy zijn niet kapot te krijgen, hoe hard Nash ook schijnt te proberen. Het hele optreden, hoewel van bedroevend niveau, blijft ook charmant en sympathiek (zeker als ze achteraf een fan gaat knuffelen omdat hij dat via een bord gevraagd had).

Nummers van Kate Nash werken het best als ze verderborduurt op haar vertederende imago. Maar ze probeert soms te hard zich daarvan los te rukken en zich te tonen als een harde no nonsense-vrouw, maar daar heeft ze de stem niet voor.

Sommige groepen gaan ten onder op het hoofdpodium omdat hun stem niet ver genoeg draagt. Kate Nash heeft het bijwijlen zelfs lastig de Marquee te vullen. Geen hoogvlieger. (Kho)
  2 reacties

De hemelsluizen zijn alweer open en Werchter dreigt, net als donderdagavond, te verzuipen. Wij gokken dat Donavon Frankenreiter al dat water, dat zelfs door het tentzeil op het podium seipelt, met de glimlach verwelkomt. Het zorgt er immers voor dat de tent propvol zit met fans en schuilende muziekliefhebbers. Bovendien is Frankenreiter een fervent surfer, hij is dus wel wat water gewend.

Zijn muziek heeft overigens veel weg van die andere surfer/zanger Jack Johnson. Zeer melodieuze, meanderende en doorleefde poprock, doorspekt met een zeer zachte stem. Hij brengt een intiem optreden dat perfect op maat is van de gezellige Marquee.

Heel wat bands gooien hun concert graag in de vijfde versnelling, Frankenreiter blijft graag even in derde rijden om te cruisen en te genieten. Halfweg steekt hij dan toch een tandje bij met That's too bad, dat doorwoven wordt met een strakke gitaarrif, en Move By yourself dat drijft op heerlijk orgelspel en een uitdeinende gitaarsolo. Frankenreiter promoveert zijn publiek de laatste drie nummers tot achtergrondkoor - hij duikelt het volk in om samen te zingen en geeft op 't einde de micro zelfs aan een festivalganger; heerlijk.

Frankenreiter brengt geen overdadige show, hij zet zijn songs naakt en kwetsbaar op het podium en wint zo het publiek voor zich; de antipode van The Hives, met andere woorden. De al dan niet stonede glimlach van Frankenreiter achteraf spreekt boekdelen; dit was straf spul. (Kho)
  0 reacties

Passie is het handelsmerk van Editors, en al bij het tweede nummer, 'The racing rats', klom Tom Smith zowat over zijn piano om de microfoon op te eten. Als hij voor 'An end has a start' een gitaar omgordde, kronkelde hij zich in pijnlijke bochten om de microfoonstandaard. En met bassist Russell Leetch applaudisseerde hij voor het publiek dat de regen trotseerde om de band te zien, al leek het of de jakkerende gitaren van Smith en Chris Urbanovicz de neerslag net in de hand werkten. Prima weertje om Editors te zien!

Een nieuwe song, 'No sound but the wind', bleek een smachtende plakker, alles klonk even goed en werd even gedreven gespeeld, en bij de emotionele afsluiter 'Smokers outside hospital doors' gingen vuisten omhoog en werden kroppen weggeslikt. Graag geven we u nog even mee dat de stem van Smith nog dieper klinkt dan vorig jaar - hoe komt zo'n grafgeluid uit zo'n smal ventje? En zien we Editors over een paar weken in Hasselt terug?
  3 reacties

Band Of Horses heeft sinds een poos de singer-songwriter Tyler Ramsey ingelijfd, zodat de groep nu met maar liefst drie gitaren uitpakt. Daar zong Ben Bridwell - zijn stem klinkt als een stevige Neil Young of Wayne Coyne van Flaming Lips - hoog boven; als het wat monotoon dreigde te worden, greep Bridwell naar een melodica of zong een liedje met zijn toetsenist.

Het resultaat, ergens tussen My Morning Jacket en The Jayhawks in, was nooit minder dan meeslepend. Niet het grootste concert van de dag, maar verdomd gezellig.
(Isg)
  0 reacties

Het eerste feestje van de dag komt op naam van The Hives en een echte verrassing is dat niet. De cartoonrock van The Hives is een beproefd recept. We hebben de truukjes van Howlin' Pelle Almqvist en co al allemaal eerder gezien - het spugen, het marcheren, het door het publiek lopen, de oneliners, de geflipte gitarist, de handigheid van de drummer - maar we worden de band nooit beu.

Als het sterke Walk Idiot Walk losbarst wordt er geklapt en gedanst tot voorbij de geluidstoren. De overige nummers zijn alleen live leuk. Een album van The Hives in de wagen beluisteren is overigens geen goed idee; deze jongens moet u live zien.

Het is bijna jammer dat Almqvist geen goeie zanger is en dat de rest van de band wat slordig speelt. Stop een kwart van het charisma van deze jongens in een goeie band en je krijgt een wereldgroep. Deze The Hives zal nooit meer zijn dan een subtopper, maar dan wel een die gegarandeerd een geweldig feest oplevert.
(Kho)
  0 reacties

  0 reacties

De jongens van MGMT hebben een modetrend of twintig, dertig gemist. In de Marquee duiken ze op met potsierlijke hippiekledij; we bespeuren zelfs een lint in het vettige, lange haar. Het lijkt alsof ze met hun uiterlijk een statement willen maken; ook hun muziek is immers retro. Andrew Van Wyngarden, Ben Goldwasser en co brengen seventiesrock en folkrock die maar
zelden doet denken aan hun hevig geproducete hits.

Zij die dus massaal afgezakt zijn om eenzelfde sound te horen, zijn eraan voor de moeite; op de
hits na amper psychedelische pop, amper spacy geluidjes. Toch zijn we niet teleurgesteld. MGMT brengt immers een leuk optreden dat nooit inzakt, al is het wachten tot Time to pretend en Weight of the world voor het publiek tot zeer ver buiten de tent rechtveert.

De hits blijven ondanks de ruwheid overeind. Je merkt aan alles dat dit nog een jonge, wat bedeesde groep is. Er mag nog wat vlees aan de performance, maar dat komt nog wel. Een sterke set; dit is een band om in het oog te houden. (Kho)
  1 reacties

  0 reacties

Een genre op Galactic plakken is niet eenvoudig. De beste omschrijving is waarschijnlijk: funky jazz-hiphop met vette knipogen naar rock. Als u zich daar niks bij kan voorstellen; Galactic brengt meeslepende en erg dansbare muziek, doorspekt met ritmische rap van gastmc's Boots Riley en Lyrics Born, met een hoofdrol voor saxofonist Ben Ellman.

Terwijl fans aan het hoofdpodium languit liggen, worden ze hier op bruuske wijze wakker geknald. De heupen worden voorzichtig losgeschud. Jammer voor de heren van Galactic dat ze geen zwoele zomeravond mogen vullen, maar we krijgen wel plots erg veel zin een enkele reis richting New Orleans te boeken. (Kho)
  0 reacties

  6 reacties

Het decor van Digitalism is erop vooruitgegaan. Het Duitse technoduo staat achter een soort futuristische nieuwsdesk waarop abstracte animaties worden geprojecteerd. Een hele verbetering, na de knullige, fantasieloze statiefjes die vroeger als enig decorstuk dienden.



We beginnen er stilaan aan te wennen dat elke dance-act in de marquee op handen wordt gedragen door zijn publiek. Bij Digitalism is het niet anders. De jongens mogen dan gewoon wat aan knopjes staan draaien en een beetje roffelen op percussie, het geeft alvast de schijn dat ze razend druk bezig zijn.



Jence, de meest charismatische van de twee, beschikt over het soort dramatische tics en 'moves' die we associeren met relnichten als Jean-Paul Gaultier en Sven Vath - toch zien we het kereltje nog het meest aan voor een hedendaagse Nina Hagen, maar dan zonder de punkboodschap.



Het zal het publiek worst wezen. De radiohit 'Zdarlight' laat een frisse wind waaien door de nogal eenvormige set. Goed, iedereen amuseert zich rot en dat is wat telt bij dit soort techno. (svs)
  3 reacties