De Canadees Patrick Watson krijgt een volle Marquee moeiteloos mee met zijn romantische aanpak. Watson, die bekend werd door zijn samenwerking met Cinematic Orchestra en vorig jaar een matige cd afleverde, houdt ervan zijn songs uit te rafelen.

Hij zingt hoog, maar concentreert zich graag op de noise die zijn band kan ontwikkelen als tegengewicht voor de melodie. Alle truuks werden bovengehaald: geroffel op alles wat kan roffelen, megafoons, stoorzenders, abrupte tempowisselingen. Zijn muziek leeft, maar het
resultaat varieert.

Soms bereiken Watson en co schoonheid, dan weer dreigt nodeloze chaos. Dat onze vriend op het einde het publiek in waadt, is voorspelbaar. Maar het publiek eet uit zijn hand. Intens concert met net iets teveel arty vertoon. (Vpb)