Moet je een groep als Panic At The Disco benijden of beklagen? Enerzijds gingen er van hun debuutcd 2,2 miljoen stuks over de toonbank; anderzijds stond die cd vol doorslagjes van Blink 182 en werd hij vooral verkocht aan piepjonge meisjes. En, pikant detail: over geen andere groep staan zoveel homo-erotische fantasieen op het net. Die mogen dan nog geschreven zijn door meisjes die hopen hun favoriete bandlid te 'bekeren', als je negentien bent en in het diep religieuze Nevada woont, voelt het vast maar raar aan.

Voor zijn tweede cd Pretty. Odd mat de groep zich een mannelijker imago aan: weg zijn de make-up en de felle dandypakjes, en bassist Jon Walker en drummer Spencer Smith lieten zelfs baard en snor groeien. Toch staat het voor het podium nog steeds vol uitgelaten meisjes; de gemiddelde leeftijd was eerder dertien dan zestien, en elke fan had de naam van haar favoriet in dikke viltstift op de smachtend uitgestoken armen staan.

Muzikaal is de groep - nu jonge twintigers - gegroeid van punk naar psychedlica, en vooral The Beatles zullen tijdens het maken van de nieuwe plaat vaak hebben opgelegen. Met versterking van een toetsenist klonk dat aardig en zomers, zij het nooit wereldschokkend. Gitarist Ryan Ross wierp zich meer dan zanger Brendon Urie op als ceremoniemeester: vroeg wie er een hotdog wilde halen, kondigde 'I write sins not tragedies', de grootste hit van de eerste cd, aan als een nieuw nummer.

Afgesloten werd met de nieuwe singles 'Nine in the afternoon' en 'Mad as rabbits' - en een streepje 'Na na hey hey - kiss him goodbye', voor meer sixties-gevoel. (Isg)