'How are you doing Brussels?' Van een band als The Raconteurs verwacht je toch enige aardrijkskundekennis. Ze zien er in elk geval zeer rock-'n-roll uit. De bassist Jack Lawrence ziet er met zijn lijkbleke kop, ravenzwart blinkend lang haar en doodgraverskostuum uit alsof hij nog bij Marilyn Manson heeft gespeeld. Brendan Benson oogt als de viriele zoon van Robert Plant en Jack White als een dolle baviaan - het moeten die dikke bakkebaarden zijn.

Opvallend: de groepsleden eisen niet krampachtig hun plekje in de spotlights op. Jack White profileert zich niet al te opvallend als frontman maar hij beschikt wel over het meeste charisma.

De groep speelt geweldig en de live-versies van de songs uit 'Consolers of the lonely' staan als een huis. Jack White is een van de weinige gitaristen die ons om de oren mag slaan met de meest gewaagde gitaarsolo's. Het snerpende gegil uit zijn gitaar klinkt alsof hij onschuldige huisdieren mishandelt en soms lijkt het alsof hij kleine cavia's vermaalt met zijn vingers.

'Steady as she goes' ragt, hakt en schraapt over onze botten. De fans hobbelen enthousiast mee op de hortende groove. Uitmuntend.

White is heerlijk om in de gaten te houden: zelfs als hij even van de microfoon wegdraait, blijft hij kirren en raaskallen als een bezeten bluesneger. Satan weet zijn discipelen wel te kiezen. (svs)