'We kunnen hier geen drie jaar na elkaar spelen zonder iets nieuws te laten horen.' Ricky Wilson van Kaiser Chiefs is een slimme jongen, die de critici graag een stapje voor blijft. Want wat kunnen de Kaisers, die tussendoor ook nog een paar keer op Pukkelpop stonden, nog laten zien of horen dat het Belgische publiek nog niet heeft gezien?

Wel, ze schieten verbazend fris uit de startblokken, met een fors openingssalvo bovendien: 'Everything is average nowadays' en 'Every day I love you less and less'. Ricky Wilson is goed bij stem en hoeft dus niet te roepen in plaats van te zingen. Twee minuten in het concert duikt hij al de eerste keer in het publiek.

Na 'Ruby' krijgen we het eerste van drie nieuwe nummers, 'Never miss a beat', een dansnummer met een sixties-Britpopschwung. Voor het tweede nieuwe nummer, 'You want history', komt Mark Ronson heel stoer op met een gitaar, die hij meteen omruilt voor een tamboerijn - Wilson is daarnet tijdens Ronsons show tamboerijn komen spelen. De song is een meezinger die het moet hebben van het ingenieuze drumwerk.

Een van de leukste dingen in shows van Kaiser Chiefs is dat de bandleden leden elkaar voortdurend lopen te jennen. Ook superproducer Ronson ontsnapt daar niet aan: Wilson tikt hem op de vingers omdat hij rookt en kondigt hem af als Ron Markson. Fijn dat hij er de sfeer inhoudt, door zijn grappen, door het volk in te duiken of ergens op te klimmen. Het optreden zit nu wat in een dip: Wilson zit door zijn stem heen en 'Half the truth', het derde nieuwe nummer, is een beetje drammerig.

Met de eindsprint maakt de groep veel goed, al moeten Wilson en drummer Nick Hodgson, die normaal prima de tweede stem zingt, zich een weg schreeuwen door 'Angry mob'. Beter doseren, heren, en dit was een groots optreden geweest in plaats van een leuk. (Isg)