De Ijslandse band Sigur Ros brengt een dromerig, feeëriek sfeertje op de wei; grote ballonnen op de achtergrond van het podium, een drummer met een kroontje, een xylofoonspeelster in een paars jurkje en een vreemde diadeem op haar hoofd, zeepbellenblazers in het publiek en kostuums die zo weggeplukt lijken uit Pan's Labyrinth. Frontman Jonsi Birgisson gooit zijn falsetstem meteen in de strijd met Svefn-G-Englar, uit de film Vanilla Sky.

Die stem moet eerst nog wat warmdraaien, maar tegen het einde van de song zit de band er pal op. Dan komen blazers in vreemde witte kostuums de band vervoegen voor Ny Bar.

Sigur Ros kiest om tot een ambiente sfeer te komen niet voor makkelijke arrangementen. Zo bespeelt Birgisson zijn elektrische gitaar met een strijkstok of gaat hij samen met de pianist een stuk in quatre-mains spelen. Klassieke muziek is meer dan eens een inspiratiebron.

Sigur Ros krijgt zelfs hulp van de natuur om een feeerieke atmosfeer te creeren; de dag valt, en de lucht kleurt prachtig rood tijdens Hoppipolla. Het publiek wordt ook getrakteerd op een aantal songs uit de nieuwe cd, waaronder Gobbledigook, met het handengeklap en de snippers die uit kanonnen geschoten worden meteen het hoogtepunt wat ons betreft.

Echte rockers zijn deze heren niet, of hebt u al eerder een band weten buigen na een optreden? Zeer breekbaar, fragiel en mooi, traag maar nooit zeurderig luisteroptreden. Hadden we maar een hangmat gehad.
(Kho)