Er hing show in de lucht bij Gnarls Barkley: achter de twee (jawel, 2) drumstellen hing een decordoek van een skyline, en in de coulissen stond de groep klaar in smokings met bordeauxrode revers. En show kregen we, maar niet ten koste van de muziek. Overigens zag dit bonte gezelschap (een potige bassiste, zwarten en blanken, piepjong en al wat ervarener) er eerst en vooral als een hechte gang uit, altijd een goed teken.

Het begon met een veel te luide bas en een luide brom van het antieke orgel waar Danger Mouse op zat te spelen, maar de stem van Cee-Lo Green steeg er moeiteloos bovenuit. Vanaf 'Gone daddy gone' zat alles snor: Danger Mouse geselde een kinderxylofoontje en de band zong stoer veelstemmig samen en er hingen tonnen in de lucht. In 'Going on' klonk Cee-Lo als een gospelzanger en het publiek ging met dat gevoel lopen, nam zijn zanglijn minutenlang over, tot Cee-Lo op zijn knieen viel en Danger Mouse het publiek een applausje gaf.

De groep hield dat samenhorigheidsgevoel moeiteloos vast en trok het nog door; toen 'Crazy' aan de beurt was, ging het dak van de tent een half metertje omhoog.

De groep ging sluw om kwart na tien van het podium, zodat er nog ruim tijd was voor toegiften. Berekend, maar omdat we in ruil een bloedmooie versie van 'Who's gonna save my soul' kregen, mocht het. Fijn, een heet soulconcert op Werchter.
(Isg)