De sympathieke Tunstall heeft de marquee tot de nok gevuld met hoofdzakelijk jonge meiden. Ze zingt voortreffelijk, met een wat hese stem, en speelt meer dan behoorlijk gitaar. Maar haar grootste talent is als performer: ze praat voortdurend met haar publiek, overtuigt het om mee te doen aan het idiootste dansje aller tijden - 'straks bekijken ze jullie in India op Youtube!' - of kondigt 'Funny man' aan met de vraag 'Wie van jullie is gek?'. Waarop de hele tent natuurlijk de handjes omhoog gooit.

En ze beweegt fantastisch; ze staat geen moment stil, of ze nu solo het ritme uit de planken stampt tijdens 'Black horse and the cherry tree' of staat te pogoen tijdens 'Saving my face'. Je vergeet erbij dat sommige songs doorslagjes van elkaar zijn, en zelden echt verrassend.

De set, die geleidelijk aan minder folky en meer punky werd, eindigde dan ook met een liefdesverklaring van Tunstall aan de tent: 'Vorige keer stonden we op het grote podium, maar we vinden het leuker hier!' Het mens weet het vermaledijde gemeenschapsgevoel als geen ander uit te spelen: fans gaan uit de bol als haar toetsenist tijdens afsluiter 'Suddenly I see' op een vuilnisbakdeksel de maat komt meppen - het gekrijs van een dolle fan trilt nog na in mijn oor. Beetje uitgekookt misschien, maar efficient.
(Isg)