We moesten even wachten op Neil Young, de absolute legende van deze editie. De Canadees heeft nogal wat materiaal bij - dezelfde aankleding als recent in Antwerpen - en dat diende nauwkeurig opgesteld.

Maar met 'Love and only love' zit het meteen goed: prachtige song, vrij uitgerokken, spiritueel
appellerend. Young zet er haast naadloos een verbeten 'Out of the blue' achter, waarvoor hij geweldig toegejuicht wordt. Goeie versie; potig, ruig, wild. De video-close-ups van dat gegroefde gezicht spreken boekdelen.

Daarna neemt hij gas terug, maar geen elektriciteit. 'Everybody knows' is kort, 'Spirit road' is geen grote song. Maar de band slaat terug, met een daverend 'Fuckin up': donderende drums, een gitaarmuur, een haast rituele koorzang. En dan 'All along the watchtower', absoluut niet vrijblijvend: Young weet goed dat hij staat te spelen voor de mensen die de toekomst moeten dragen.

Tijd voor een akoestisch intermezzo, met 'Lonesome me' en het smekende 'Mother Earth'! met de zanger alleen achter een orgel. Het donker valt over een mooie dag en opa Neil zingt als bij een kampvuur. Ook nog in die sfeer: 'Unknown legend', en dan de legende in met 'Heart of gold' en 'Old man'.

Ontroerend hoe iedereen meezingt. Het einde nadert. 'Words' is een mooie overgang naar weer meer power, met heel lange solo's'. Young keert nog terug, zwaar toegejuicht, voor -
verrassing - 'A day in the life' van The Beatles. Indrukwekkend. (Vpb)

Love and only love
Out of the blue
Everybody knows this is nowhere
Spirit Road
When you dance
Fuckin Up
All along the watchtower
Oh lonesome me
Mother Earth
The needle and the damage done
Unknown legend
Heart of gold
Old man
Get back to the country
Words
No hidden path
(Bis)
A day in the life