Op een spandoek tegen de achtergrond staren mensen de lucht in alsof er ufo's voorbijkomen, maar wanneer Stijn Meuris zijn rauwe keel opentrekt en Monza een 'wall of sound' optrekt, is er geen ontkomen aan. De harde, theatrale rock spreidt zich als een deken over het publiek uit: niet meteen ons idee van lunchmuziek, maar de fans zingen mee met nieuwe songs als 'Lobby' en 'Engeland'.

Stijn Meuris heeft de 'owrait' van Arno overgenomen en maakt tussendoor half filosofische opmerkingen over wildplassen, de Engelsen en de Hollanders. Even doet de kreet in 'Gigant' opschrikken, maar in zijn geheel klinkt Monza te loom, te zwart, te introspectief om ver te reiken. Met 'Wie danst er nog' en een redelijk waanzinnig 'Schuld van de deejay' gaat het tempo op het einde wel omhoog, en dat brengt meer animo.
(Vpb)