vrijdag 4 juli 2008

23:15 > Neil Young


We moesten even wachten op Neil Young, de absolute legende van deze editie. De Canadees heeft nogal wat materiaal bij - dezelfde aankleding als recent in Antwerpen - en dat diende nauwkeurig opgesteld.

Maar met 'Love and only love' zit het meteen goed: prachtige song, vrij uitgerokken, spiritueel
appellerend. Young zet er haast naadloos een verbeten 'Out of the blue' achter, waarvoor hij geweldig toegejuicht wordt. Goeie versie; potig, ruig, wild. De video-close-ups van dat gegroefde gezicht spreken boekdelen.

Daarna neemt hij gas terug, maar geen elektriciteit. 'Everybody knows' is kort, 'Spirit road' is geen grote song. Maar de band slaat terug, met een daverend 'Fuckin up': donderende drums, een gitaarmuur, een haast rituele koorzang. En dan 'All along the watchtower', absoluut niet vrijblijvend: Young weet goed dat hij staat te spelen voor de mensen die de toekomst moeten dragen.

Tijd voor een akoestisch intermezzo, met 'Lonesome me' en het smekende 'Mother Earth'! met de zanger alleen achter een orgel. Het donker valt over een mooie dag en opa Neil zingt als bij een kampvuur. Ook nog in die sfeer: 'Unknown legend', en dan de legende in met 'Heart of gold' en 'Old man'.

Ontroerend hoe iedereen meezingt. Het einde nadert. 'Words' is een mooie overgang naar weer meer power, met heel lange solo's'. Young keert nog terug, zwaar toegejuicht, voor -
verrassing - 'A day in the life' van The Beatles. Indrukwekkend. (Vpb)
Setlist

Love and only love
Out of the blue
Everybody knows this is nowhere
Spirit Road
When you dance
Fuckin Up
All along the watchtower
Oh lonesome me
Mother Earth
The needle and the damage done
Unknown legend
Heart of gold
Old man
Get back to the country
Words
No hidden path
(Bis)
A day in the life

  11 reacties

22:31 > Hot Chip

De Hot Chip-jongens kleden zich als figuranten uit Miami Vice. Hagelwitte broeken, kleurige T-shirts, spuuglelijke Hawaïaanse hemden -kan iemand de fashion police bellen?

De übernerds doen de tent uit hun hand eten met krachtige technopop vol ratelende live-percussie. Frontman Alexis Taylor ziet eruit als een kruising van Pee Wee Herman met Elvis Costello, maar het manische publiek juicht hem toe als was hij een onweerstaanbare latino-seksgod. Nochtans doet zijn ridicule pyjamapakje anders vermoeden.

'Shake a fist', 'Boy from school' en 'Over and over' doen de hele tent wild op en neer springen tot de plankenvloer bijna helemaal doorbuigt. Met de publieksfavoriet 'Ready for the floor' schiet er vuurwerk door de tent. De gitarist Al Doyle staat met zijn lange bovenlijf te zwiepen als een
bezetene.

Als het publiek voetbalhymnes begint te scanderen, kan er bij de kurkdroge Taylor een schaapachtige glimlach af. Hot Chip is een meedogenloze partymachine geworden. Take no prisoners, boys. (svs)

  0 reacties

20:51 > Zita Swoon


Stef Kamil Carlens danst als waanzinnig, met een brede grijns. En terecht, want Zita Swoon is een feest. De songs hebben een Latijnse kuur doorlopen en spelen zo pal op de onderbuik dat je vergeet dat ze van Belgische makelij zijn.

En toch is het geen disco, geen soul of funk. De groep heeft
een heel eigen identiteit gevonden tussen funk, pop, rock en wat al niet meer.

'Je range' mag chanson zijn, maar zo zwart kreeg zelfs Gainsbourg het niet. De songs worden een lange, funky jam met Carlens als MC. 'Hot Hotter Hottest' brengt de tent op een kookpunt en laat horen hoe inventief deze band zijn eigen songs kan uit- en weer aankleden. Staande ovatie. (Vpb)

  0 reacties

20:12 > The Verve


Richard Ashcroft ziet er in zijn flinterdunne gele shirtje magerder uit dan ooit. Eet die kerel wel voldoende? vragen we ons luidop af, tot ongenoegen van de security. En zit er vandaag iemand te wachten op de reünie van The Verve, één van de grootste britpopbands van de jaren 90?

Maar dan gooit Mad Richard een superbe versie van 'Sonnet' in de groep en elke vraag is overbodig. Toch maakt Ashcroft het de mensen niet gemakkelijk - het obscure 'Stormy clouds' is een tien minuten durende psychedelische rockgroove met een woeste gitaarsolo in de lange staart.

Bij 'The drugs don't work' gaan de handen de lucht in. Ashcroft zingt het prachtig, alsof het de eerste keer is. 'Lucky man' doet The Verve boven zichzelf uitstijgen. Ashcrofts rasp schraapt over onze ruggenwervels. De strijkers van 'Bittersweet symphony' veroorzaken een gelukzalig zangfeestje. Damn zeg, The Verve is terug. Nu snel die nieuwe plaat! (svs)

  2 reacties

19:15 > Duffy


Aimée Duffy werd vorig jaar verwelkomd als een van de 'nieuwe Amy's'. Maar terwijl sommigen van hen bleven steken, werden 'Mercy' en 'Warwick Avenue'
hits.

In de Marquee werd dus reikhalzend uitgekeken naar het Britse blondje. Ze lachte lief, bewoog sensueel, zong goed, maar het leek allemaal ingestudeerd te zijn. Duffy heeft zo'n' kinderlijke stem waarmee je ballads naïef en haast onnozel kan laten klinken.

Er zit een dikke Britse kitschrand rond, die ervoor zorgt dat Duffy niet opgaat in haar muziek, maar ze als een Barbiepop showt, compleet met een linkerhandje dat kringetjes in de lucht tekent. Maar geen zweet, geen extase.

Met zes muzikanten zat de act echter perfect in elkaar en kreeg Werchter zijn glorieuze retromoment. Hoogtepunten: 'Rockferry', 'Breaking my own heart', toch ook 'Mercy' en een pathetisch 'Distant dreamer' om grandioos af te sluiten. Het was plezant, maar of we haar geloven? (Vpb)

  0 reacties

18:51 > Jay-Z


Ja hoor, de hiphopliefhebber vindt de weg naar Rock Werchter, ook al stonden er slechts 2 rapacts op de affiche. Maar Jay-Z is wel de hiphopkeizer bij uitstek, zij het eentje die de Gucci en Prada thuis laat en gewoon met baggy jeans en sneakers opkomt.

Zijn rapkompaan heet Memphis Bling maar daar kan die jongen hopelijk zelf niets aan doen. Jay's backing band is fenomenaal - een supergeolied jazzorkestje uit de fifties, zo lijkt het. De drummer kan volgens ons zo bij Prince gaan spelen.

Op de eerste rijen staan alleen maar knappe dames. Sommigen houden pancartes omhoog met daarop "Free hugs" en "Jay-Z kiss me".

Jay's show bulkt van de crowdpleasers. Niet alleen topsingles als 'Roc boys' en het ziedende '99 problems' scheren over de wei; ook scherpe freestyles op de beats van hitjes van Amy Winehouse, Rihanna, Estelle, Beyonce, Panjabi Mc en zelfs AC/DC (!). Dat doet soms iets te vaak aan als goedkope karaoke maar Jay herpakt zich met bonkende radiohits als 'Hard knock life'. Good show! (svs)

  1 reacties

17:37 > My Morning Jacket

My Morning Jacket staat bekend om zijn lange shows en lange jams. In Werchter krijgt de band 'maar' een uur. Dat belet Jim James en co niet om 'Off The Record' al meteen te laten uitmonden in een lang instrumentaal stuk dat best wel vervoert, maar niet meteen uitblinkt in variatie.

Dat blijkt ook de hele set het probleem: dit is een sterke band, met een goeie zanger, maar je mist inventieve sprankels. Van de nieuwe cd komen maar een drietal songs aan bod, wat een beetje jammer is.

Best een goed concert, met ook nog 'Golden' en 'Anytime'. Maar ik mis wat zuurstof in de aanpak. Wanneer Jay-Z in de verte roept, is het moeilijk te weerstaan. (Vpb)

  0 reacties

16:46 > Babyshambles

"Peter has a bit of trouble with the law", luidt de officiële persmededeling. Iemand verrast? Naar verluidt gaat het om het uitblijven van Doherty's belastingsaangifte. Whatever. Wij vragen ons af waarom de man nog überhaupt wordt uitgenodigd op festivals.

Ter vervanging mag Air Traffic zijn kunstje van gisteren nog eens overdoen. Geen heroinenaald te bespeuren bij die kereltjes. Al kunnen de knaapjes een stevige high gebruiken, al was het maar om hun vederlichte deuntjes wat meer edge te geven. De tienermeisjes op de eerste rij genieten, wederom, met volle teugen. (svs)

  3 reacties

16:15 > Ben Folds


De 42-jarige Ben Folds laat een heel andere wind waaien over Werchter. Hij heeft wat moeite om boven de naburige metal van Slayer uit te komen, maar eens die klip genomen klinkt 'All u can eat' ons als muziek in de oren.

Na de monotone rock die vandaag al passeerde is dit speelse, vlot meezingbare popmuziek die jonge, mooie meisjes gul doet lachen. Folds kondigt als dank 'Bitches ain't shit' aan en de halve tent zingt hem de song voor. Met enkel een bassist en een drummer, en hemzelf op piano, maakt Folds er een open feest van, met de fans als koortje en hemzelf in de rol van wilde pianovirtuoos.

Soms mag het ook gewoon mooi en simpel zijn, zeker wanneer de zon overvloedig schijnt en de weide rond de Marquee massaal aan een siesta bezig is. (Vpb)

  0 reacties

15:33 > Slayer

"God hates us all!!!" Nou, da's een mooie binnenkomer. God ziet vooral kleine tienermeisjes verdwijnen in de gehaktmolen die tientallen kale vechtersbazen al pogo'end produceren.

"Religion is hate! Religion is fear!", klinkt het. Het drumstel ziet eruit als een ruimteschip. De Slayers bombarderen de wei met fijnzinnige liederen als 'Chemical warfare' en de met geitendarmen omzwachtelde classic 'Reign in blood'.

In het publiek zien we een opblaasbare V-gitaar, een rode toeter die tussen de nummers luid schalt, alsof de dag des oordeels is aangebroken, en, oh ja, vermalen ledematen. De 4th of July wordt gevierd met een onweerlegbaar "Independence comes with bloodshed", aldus zanger-bassist Tom Araya. "Are you ready for war!???" krijst hij. U beweert volmondig van wel, met een oorverdovend "yeah!" Pacifisten zijn het niet, die Slayerfans.

Wel vreemd om deze band bij een stralend zomerweertje te zien. Slayer moet je meemaken bij hagel en bliksem, geroosterd door de donderscheten van Satan himself. Maar we zeuren niet. Straks een fruitsapje, een grannykoek en de broekjes van Air Traffic.
(svs)

  4 reacties

14:52 > Patrick Watson

De Canadees Patrick Watson krijgt een volle Marquee moeiteloos mee met zijn romantische aanpak. Watson, die bekend werd door zijn samenwerking met Cinematic Orchestra en vorig jaar een matige cd afleverde, houdt ervan zijn songs uit te rafelen.

Hij zingt hoog, maar concentreert zich graag op de noise die zijn band kan ontwikkelen als tegengewicht voor de melodie. Alle truuks werden bovengehaald: geroffel op alles wat kan roffelen, megafoons, stoorzenders, abrupte tempowisselingen. Zijn muziek leeft, maar het
resultaat varieert.

Soms bereiken Watson en co schoonheid, dan weer dreigt nodeloze chaos. Dat onze vriend op het einde het publiek in waadt, is voorspelbaar. Maar het publiek eet uit zijn hand. Intens concert met net iets teveel arty vertoon. (Vpb)

  0 reacties

14:15 > Geen Babyshambles

Babyshambles, de groep van Pete Doherty, komt niet naar Rock Werchter. De groep wordt vervangen door Air Traffic, de opener van de eerste Werchter-dag. Volgens een officiële mededeling zou Doherty 'problemen hebben met de wet'.

  2 reacties

13:53 > Monza

Op een spandoek tegen de achtergrond staren mensen de lucht in alsof er ufo's voorbijkomen, maar wanneer Stijn Meuris zijn rauwe keel opentrekt en Monza een 'wall of sound' optrekt, is er geen ontkomen aan. De harde, theatrale rock spreidt zich als een deken over het publiek uit: niet meteen ons idee van lunchmuziek, maar de fans zingen mee met nieuwe songs als 'Lobby' en 'Engeland'.

Stijn Meuris heeft de 'owrait' van Arno overgenomen en maakt tussendoor half filosofische opmerkingen over wildplassen, de Engelsen en de Hollanders. Even doet de kreet in 'Gigant' opschrikken, maar in zijn geheel klinkt Monza te loom, te zwart, te introspectief om ver te reiken. Met 'Wie danst er nog' en een redelijk waanzinnig 'Schuld van de deejay' gaat het tempo op het einde wel omhoog, en dat brengt meer animo.
(Vpb)

  0 reacties

13:16 > Coolkids

Halve tent voor Coolkids, een van de bands die getipt worden voor 2008. De mix van oll'skool raps en scherpe elektro klinkt alleszins eigentijds genoeg.

Waarover Mikey Rocks en Chuck Inglish het hebben is niet meteen duidelijk, maar het duo houdt er een goeie flow in en nodigt de kids uit om mee te jumpen en regelmatig 'coolkids' mee te brullen (slim gezien, dat).

Straks komt hun debuut-cd eraan, maar wie mee is heeft hen al lang ontdekt door de magie van MySpace. (Vpb)

  0 reacties

12:42 > The Black Box Revelation

Stralende middagzon en veel enthousiast jong volk voor de rauwe bluesrock van The Black Box Revelation. De beloftevolle rockband breide eerst een tergende intro aan zijn concert, om dan ter zake te komen.

Nijdige oer-riffs, gemene zang en waanzinnige drums: de songs doen er nauwelijks toe, het zijn in deze fase allemaal passen om de juiste toon, het goeie evenwicht te vinden.

Maar het publiek was blij toen er met 'Never alone' een meer harmonisch moment kwam, en wilde natuurlijk de hits horen. 'I think I like you' is een cult-anthem voor alle tieners van deze generatie en werd dus meegebruld alsof elke noot de laatste was. En 'Kill for peace' is gewoon internationale klasse.

Kritiek? Natuurlijk: er mag ooit een bassist bij en de songs mogen nog een paar categorieën hoger. Dat komt wel.

(Vpb)

  2 reacties

03:08 > The Chemical Brothers

The Chemical Brothers beginnen een half uur te laat aan hun concert. Niet dat de kids die zonet hebben gefeest met Shameboy en Soulwax daar rouwig om zijn. De Chemicals trekken duidelijk een ouder technopubliek aan.

De dertigers die vooraan staan te joelen zijn opgegroeid met de Britse dancehelden. Het jongere grut is al op weg naar de camping als 'Galvanize' losbarst. Tiens, hebben we deze show al niet eens eerder gezien?

Concerten van The Chemicals verschillen zelden van elkaar. Goed, er zijn deze keer een paar nieuwe liedjes bijgekomen. 'Do it again' wordt vergezeld van spannende visuals - silhouetten geconstrueerd uit rode en blauwe tv-ruis. Los daarvan overheerst het "been there, done that"-gevoel. Echt opwindende dansmuziek? Nee, dan wachten we liever tot zondag, voor Justice.
(svs)

  2 reacties

01:28 > 2 Many Djs

Openen met een knipoogje naar The Chemical Brothers ("Hey girl, b-boys, 2 Many Djs, here we go!") en er meteen de Soulwaxremix van 'Standing in the way of control' van Gossip achteraan gooien - de Dewaeles hebben duidelijk zin om de marquee met de grond gelijk te maken.

De broers pleuren de ene na de andere technokraker in de kolkende massa. Zelfs het geinige 'Konijntje' van Aka The Junkies moet er aan geloven. Op de achtergrond, naast de dj's, danst hun entourage die het publiek lekker opzweept.

Als ze overschakelen op campy disco staat niemand nog stil. Foute platen? Daar hebben de Dewaeles nog nooit van gehoord.

(svs)

  0 reacties

00:38 > R.E.M.

Een muur vol flitsende en stijlvol geschoten beelden. Even blijft het stil, tot Michael Stipe uit het donker tevoorschijn stapt met in de hand een megafoon en om de hals een soort Arafat-sjaal.

Voor wie er nog aan twijfelde na hun hit supernatural, superserious; R.E.M. staat er meer dan
ooit. De groep heef de laatste jaren de naam 'braaf' te zijn, maar daar is op Werchter niks van te merken. Het publiek wordt getrakteerd op een strakke rockset, met talrijke hoogtepunten waaronder Hollowman, Ignoreland, The one I love, I'm gonna dj en een eigenwijze versie van Bad day.

Halfweg zakt het optreden even in, maar Stipe en co drukken de dreigende monotonie de kop in met een akoestisch intermezzo, waarbij de frontman met de rug naar het publiek staat.
R.E.M. is iets meer dan twintig jaar bezig maar dat is niet te zien. Vooral Stipe staat energiek op het podium; hij knielt, springt en danst dat het een lust is om te zien.

Om de puntjes op de i te zetten, krijgt het publiek als bis een handvol hits, waaronder Supernatural, superserious en Losing my religion. Waarop het publiek ontzettend enthousiast reageert en waarop Stipe dan weer, zoals steeds, 'Hey, thanks alot' antwoordt.

(Kho)

  2 reacties