2 reacties

Er wordt even heftig, zij het beleefder, gefeest tijdens Underworld als bij jongere, hippere techno-acts als Justice en Digitalism. Dit is duidelijk een beheerster publiek. Al van bij de classic 'Digeridoo' heerst er een ouderwetse, feestelijke vreugde die doet denken aan de hoogdagen van de techno, mid jaren negentig.

Feestdemagoog Karl Hyde hangt in een lange zilveren jas de technosjamaan uit: hij danst alsof hij in trance is of speelt cool een paar niet ter zake doende klanken op gitaar. Zijn collega's hangen als diep in gedachten verzonken geluidstechnici over hun mengpaneel gebogen. Leuke decorstukken: de gigantische opblaasbare fluorescerende kussens - een soort bizarre fallussen - die als omgevallen zuilen over het podium hangen.

Tijdens een superieur 'King of snake' springt Hyde rond met een minicameraatje voor zijn neus zodat zijn manische kop op groot scherm verschijnt. Wanneer 'Born slippy' wordt ingezet, gaan tot ver buiten de tent de handen in de lucht. Witte reuzenballonnen worden het publiek ingegooid, het startsein voor een uitzinnige party. De kamerbrede glimlach op het gezicht van de groepsleden spreekt boekdelen. (svs)
  1 reacties

'We kunnen hier geen drie jaar na elkaar spelen zonder iets nieuws te laten horen.' Ricky Wilson van Kaiser Chiefs is een slimme jongen, die de critici graag een stapje voor blijft. Want wat kunnen de Kaisers, die tussendoor ook nog een paar keer op Pukkelpop stonden, nog laten zien of horen dat het Belgische publiek nog niet heeft gezien?

Wel, ze schieten verbazend fris uit de startblokken, met een fors openingssalvo bovendien: 'Everything is average nowadays' en 'Every day I love you less and less'. Ricky Wilson is goed bij stem en hoeft dus niet te roepen in plaats van te zingen. Twee minuten in het concert duikt hij al de eerste keer in het publiek.

Na 'Ruby' krijgen we het eerste van drie nieuwe nummers, 'Never miss a beat', een dansnummer met een sixties-Britpopschwung. Voor het tweede nieuwe nummer, 'You want history', komt Mark Ronson heel stoer op met een gitaar, die hij meteen omruilt voor een tamboerijn - Wilson is daarnet tijdens Ronsons show tamboerijn komen spelen. De song is een meezinger die het moet hebben van het ingenieuze drumwerk.

Een van de leukste dingen in shows van Kaiser Chiefs is dat de bandleden leden elkaar voortdurend lopen te jennen. Ook superproducer Ronson ontsnapt daar niet aan: Wilson tikt hem op de vingers omdat hij rookt en kondigt hem af als Ron Markson. Fijn dat hij er de sfeer inhoudt, door zijn grappen, door het volk in te duiken of ergens op te klimmen. Het optreden zit nu wat in een dip: Wilson zit door zijn stem heen en 'Half the truth', het derde nieuwe nummer, is een beetje drammerig.

Met de eindsprint maakt de groep veel goed, al moeten Wilson en drummer Nick Hodgson, die normaal prima de tweede stem zingt, zich een weg schreeuwen door 'Angry mob'. Beter doseren, heren, en dit was een groots optreden geweest in plaats van een leuk. (Isg)
  0 reacties

Crucifixen. Honderden. Vervaardigd uit kartonnen A4'tjes, uit wc-rolletjes, uit plastic bierbekertjes. Sommigen klein, andere reuzegroot, als monsterlijke vliegenmeppers. Er zijn kids die een echte crucifix bij hebben en het ding bij elke verschroeiende elektronica-opstoot in de lucht steken.

Maar tegen Justice is geen exorcisme bestand. Hun logo, het massieve kruisbeeld, brandt groot en geel onder de headbangende hoofden van het duo. Aan weerszijden: een toren van 9 Marshallversterkers. We herkennen veel trucjes uit de excellente show die de Franse elektroterroristen in mei in de Brusselse AB gaven. Een gedeconstrueerd 'D.A.N.C.E', de verhakkelde digi-funk van 'DVNO', het apocalyptische strijkintermezzo van 'Stress', het meegebulderde a capella-stuk van 'We are your friends', de logge heavy metal-samples.

Het gaat er heftig aan toe in de tent: de schrielste fans worden snel door de security van achter de dranghekken geplukt. De dolle massa is niet zelden een beetje beangstigend, zo wild gaat het er aan toe. Een memorabel moment: de Justice-jongens die plots roerloos blijven staan, de ene vooraan op een monitorbox, de andere achter de crucifix, 1 arm in de lucht. 'Phantom pt.2', nog zo'n staaltje briljante cut 'n'paste-pop klieft als een machete door de tent. Een uur zinderende massapsychose. (svs)
  0 reacties

'Because I'm a Grinderman! Grinder ... man!' Daar is nonkel Nick Cave weer, dit keer in zijn bluesrockste vermomming.

Voor het rockpubliek van Werchter is dit, en niet Justice of Underworld, de topper in de marquee. Cave stelt hen niet teleur: hij brult en raast, laat zijn gitaar janken en Warren Ellis mag er nog een schep extra noise en stoorzenders aan toevoegen.

Een nummer van de binnenkort te verschijnen tweede plaat kondigt hij bescheiden aan met de woorden: 'It's immense!' En het beukt en stormt inderdaad behoorlijk. De fans van Justice die al in de tent staan, steken goedkeurend hun opblaaskruisen omhoog.

Maar we zijn blij als er eindelijk eens een andere klank te horen is, van een harmonium. Al bij al vinden we dit toch te veel een stijloefening. Eén die Cave en Ellis trouwens met één vinger in hun neus aankunnen. (Isg)
  0 reacties

'How are you doing Brussels?' Van een band als The Raconteurs verwacht je toch enige aardrijkskundekennis. Ze zien er in elk geval zeer rock-'n-roll uit. De bassist Jack Lawrence ziet er met zijn lijkbleke kop, ravenzwart blinkend lang haar en doodgraverskostuum uit alsof hij nog bij Marilyn Manson heeft gespeeld. Brendan Benson oogt als de viriele zoon van Robert Plant en Jack White als een dolle baviaan - het moeten die dikke bakkebaarden zijn.

Opvallend: de groepsleden eisen niet krampachtig hun plekje in de spotlights op. Jack White profileert zich niet al te opvallend als frontman maar hij beschikt wel over het meeste charisma.

De groep speelt geweldig en de live-versies van de songs uit 'Consolers of the lonely' staan als een huis. Jack White is een van de weinige gitaristen die ons om de oren mag slaan met de meest gewaagde gitaarsolo's. Het snerpende gegil uit zijn gitaar klinkt alsof hij onschuldige huisdieren mishandelt en soms lijkt het alsof hij kleine cavia's vermaalt met zijn vingers.

'Steady as she goes' ragt, hakt en schraapt over onze botten. De fans hobbelen enthousiast mee op de hortende groove. Uitmuntend.

White is heerlijk om in de gaten te houden: zelfs als hij even van de microfoon wegdraait, blijft hij kirren en raaskallen als een bezeten bluesneger. Satan weet zijn discipelen wel te kiezen. (svs)
  2 reacties

Wat is er veel te zien op het podium bij Mark Ronson! Piekfijn uitgedoste blazers, 4 bloedmooie vrouwelijke strijkers, kleurrijke gastzangers, rappers. En dan Ronson himself: bedrieglijk bescheiden aan de gitaar.

Zijn covershow begint met de violen uit 'Eleanor Rigby'. De James Last-achtige versie van 'Apply some pressure' van Maximo Park doet weer erg denken aan 'Swimming in the pool' van The Radios. De gastzangers zetten allemaal de tent op stelten. Candi Payne zingt 'Oh my god', terwijl Ricky Wilson van Kaiser Chiefs doodleuk op tamboerijn komt meespelen. Daniel Merriweather komt 'You don't know what love is' van The White Stripes zingen. Kenna (bekend van het radiohitje 'Say goodbye to love') waagt zich aan 'Just' van Radiohead en ene Kendra blaast de tent in de lucht met 'Valerie'. Wat een feestje!

Tot slot staat heel de bende op de planken voor een uitbundig 'Stop me' van The Smiths. Clever vertier. (svs)
  0 reacties

Ja, al hun liedjes lijken op elkaar, maar The Kooks brachten ze met zoveel goesting en plezier, dat niemand kon blijven kniezen. De dip van vorig jaar, toen dodelijk vermoeide Kooks op automatische piloot hun optredens afwerkten, was blijkbaar te wijten aan de drugsproblemen van hun toenmalige bassist Max Rafferty.

Die demonen zijn verjaagd. In Werchter vlogen Luke Pritchard en co erin met de energie van jonge puppies. 'Ooh la' en 'She moves in her own way' zaten vroeg in de genereuze set. Het stonesy 'Do you wanna make love to me' van de nieuwe plaat werd lang uitgesponnen en door jongens en meisjes met verve meegezongen. Tot Pritchard weer eens door zijn stem zat en lekker hees 'Seaside' kon zingen.

Een feest, voor een heel breed publiek. (Isg)
  0 reacties

Na Panic At The Disco: disco in de marquee! Live kan dance die in een studio is bijeengetoverd lelijk tegenvallen, maar Hercules and Love Affair is duidelijk gerodeerd en geperfectioneerd in de clubs.

Meesterbrein Andy Butler zit centraal op het podium achter de zangeressen Kim Ann Foxman en Nomi, en geflankeerd door een echte drummer en bassist, een toetsenist en twee blazers.

De eerste zes nummers zaten verwerkt in een lange groove - de drummer speelde een halfuur nonstop, waarvoor ons diep respect. De blazers en zangeressen gaven meteen flink van jetje in 'True/False' en 'Shadows'; binnen en vooral buiten de tent sloeg iedereen aan het dansen. Wij ook, maar we merkten toch dat de zangeressen euh ... vooral op uitstraling waren gekozen. Tot onze verbazing was de transseksuele Nomi, die in een turkoois minijurkje met haar nieuwe lijf stond te pronken, de betere zangeres van de twee. Haar zwoele en felle 'I'm telling you' ging naadloos over in 'Blind', waar ze de zanglijn van Antony voor haar rekening nam, en een leuke versie van Blue Oyster Cults heavy hit 'Don't fear the reaper'.

De hits, de kitsch: wij liepen de marquee uit met extra schwung in onze stap. (Isg)
  1 reacties

  1 reacties

Moet je een groep als Panic At The Disco benijden of beklagen? Enerzijds gingen er van hun debuutcd 2,2 miljoen stuks over de toonbank; anderzijds stond die cd vol doorslagjes van Blink 182 en werd hij vooral verkocht aan piepjonge meisjes. En, pikant detail: over geen andere groep staan zoveel homo-erotische fantasieen op het net. Die mogen dan nog geschreven zijn door meisjes die hopen hun favoriete bandlid te 'bekeren', als je negentien bent en in het diep religieuze Nevada woont, voelt het vast maar raar aan.

Voor zijn tweede cd Pretty. Odd mat de groep zich een mannelijker imago aan: weg zijn de make-up en de felle dandypakjes, en bassist Jon Walker en drummer Spencer Smith lieten zelfs baard en snor groeien. Toch staat het voor het podium nog steeds vol uitgelaten meisjes; de gemiddelde leeftijd was eerder dertien dan zestien, en elke fan had de naam van haar favoriet in dikke viltstift op de smachtend uitgestoken armen staan.

Muzikaal is de groep - nu jonge twintigers - gegroeid van punk naar psychedlica, en vooral The Beatles zullen tijdens het maken van de nieuwe plaat vaak hebben opgelegen. Met versterking van een toetsenist klonk dat aardig en zomers, zij het nooit wereldschokkend. Gitarist Ryan Ross wierp zich meer dan zanger Brendon Urie op als ceremoniemeester: vroeg wie er een hotdog wilde halen, kondigde 'I write sins not tragedies', de grootste hit van de eerste cd, aan als een nieuw nummer.

Afgesloten werd met de nieuwe singles 'Nine in the afternoon' en 'Mad as rabbits' - en een streepje 'Na na hey hey - kiss him goodbye', voor meer sixties-gevoel. (Isg)
  0 reacties

Weinig Belgische rockers ogen zo dodelijk cool als Tim Vanhamel. In de marquee lijkt Tims zonnebril aan zijn neus vastgelijmd.

Het is duidelijk nog wat vroeg voor de introspectieve rocksongs van de hippe Limburger. Psychedelische popsongs over een relatiebreuk zijn niet meteen het ideale voer om de vermoeidheid van drie dagen Werchter weg te blazen. Ook al haalt de groep nu en dan uit met loeiende gitaren, toch blijft het publiek de show een beetje apathisch aangapen. Zelfs bij de single 'Until I find you' komt er weinig reactie. Jammer, want er wordt strak gemusiceerd en zeer mooi samengezongen.

Een iets te gesofistikeerde sound voor dit uur van de dag. Maar al bij al een sterke show. (svs)
  0 reacties

  0 reacties

  3 reacties

Radiohead is de Pink Floyd van onze tijd: minstens dertig plekken probeer
ik uit op de wei voor ik er een vind waar de wietgeur niet overweldigend
is. Dat heeft rare gevolgen: een aantal Fransozen voor me lacht zich te
pletter met 'Lucky' - zowat de naargeestigste song die de groep ooit heeft
geschreven. Maar je ontmoet net zo goed mensen die met de ogen dicht elke
noot van de heilige Thom Yorke willen degusteren.

Met de Floyd heeft Radiohead ook een zekere voorliefde voor alles wat arty is gemeen: de band verschuilt zich tussen en achter beeldbuizen en wordt de hele show door kunstig maar schaars verlicht. Er is een scherm, maar daar is de groep maar in kleine split screens te zien. Tel daar de lange pauzes tussen de nummers bij, en u snapt waarom het optreden wat afstandelijk begon, al was het dan met oudjes als 'Lucky' en 'The National anthem' die enthousiast werden begroet.

'All I need' van de nieuwe cd wordt nu al meegezongen. En een lang uitgesponnen 'how to disappear completely', waarin Jonny Greenwood rustig de gitaren liet uitwaaieren, bewees dat die nieuwe cd welkom was voor dit soort grote shows: na zoveel introspectie waren de stuiterende drums van 'Jigsaw falling into place' en 'At ease' een verademing.

Radiohead nam de eindspurt nu met gemak: een mengeling van wiegeliedjes, een oude rocker als 'Just', een publieksfavoriet als' 'Everything in its right Place': Het concert liep een halfuur uit, maar tot op straat werd er geluisterd.
(Isg)
  21 reacties

We zagen aan de perskassa een zwarte kat en dan is er nog de wet van (Roisin) Murphy. We vreesden dus voor een minder concert. Dat viel uiteindelijk nog mee, al is Murphy al lang niet maar de Dance-vernieuwster die ze ten tijde van Moloko wel nog was. En een stijlicoon zal ze ook wel nooit worden; ze maakt er een gewoonte van om met doorkijk T-shirt op te treden. Ook de rest van haar vestimentaire keuzes is allerminst verbluffend; foute leren jas, paars gelaagd hoedje of een witte badjas.

Met Forever more, You know me, Let me know en Overpowered heeft ze wel hits waar ze een straf feestje rond kan bouwen en haar backings leveren ook een meerwaarde. Murphy heeft er ook zin in; het is haar verjaardag en dus krijgt ze bloemen tijdens het optreden, om 12 uur stipt. Songs als Primitive of checking up zijn echter niet de manier om dat te vieren. Foute soundscapes ook niet.

Overall; plezant maar zeker niet baanbrekend. We hadden al leukere festivalfeestjes (Goose, anyone?). De kickdrum stond overigens, net als bij Ben Harper, verdomd luid tijdens het optreden.
(Kho)
  1 reacties