Een gouden tutu, braaf kapseltje, een piano met rode strik rond en een schoolbord met daarop haar naam. Kate Nash profileert zich ook op Rock Werchter als het buurmeisje dat toevallig mooi kan zingen. Nou ja, mooi zingen. Op plaat klinkt ze meer dan aardig, maar live verzandt dat zeer geregeld tot gemonkel of geschreeuw.

We kunnen ons ook niet van de indruk ontdoen dat Nash niet de beste pianiste is. Met de gitaar gaat het beter, maar een topmuzikante is ze niet waardoor haar nummers wat slordig overkomen.

Opener Pumpkin Soup eindigt vreemd genoeg in geroep, en die taktiek herhaalt ze geregeld. We kunnen niet raden wat daarvan de bedoeling kan zijn. Elegant of leuk voor de oren is het alvast niet. Nochtans heeft Nash talent als songschrijfster. Nummers als Foundations of Merry Happy zijn niet kapot te krijgen, hoe hard Nash ook schijnt te proberen. Het hele optreden, hoewel van bedroevend niveau, blijft ook charmant en sympathiek (zeker als ze achteraf een fan gaat knuffelen omdat hij dat via een bord gevraagd had).

Nummers van Kate Nash werken het best als ze verderborduurt op haar vertederende imago. Maar ze probeert soms te hard zich daarvan los te rukken en zich te tonen als een harde no nonsense-vrouw, maar daar heeft ze de stem niet voor.

Sommige groepen gaan ten onder op het hoofdpodium omdat hun stem niet ver genoeg draagt. Kate Nash heeft het bijwijlen zelfs lastig de Marquee te vullen. Geen hoogvlieger. (Kho)