Radiohead is de Pink Floyd van onze tijd: minstens dertig plekken probeer
ik uit op de wei voor ik er een vind waar de wietgeur niet overweldigend
is. Dat heeft rare gevolgen: een aantal Fransozen voor me lacht zich te
pletter met 'Lucky' - zowat de naargeestigste song die de groep ooit heeft
geschreven. Maar je ontmoet net zo goed mensen die met de ogen dicht elke
noot van de heilige Thom Yorke willen degusteren.

Met de Floyd heeft Radiohead ook een zekere voorliefde voor alles wat arty is gemeen: de band verschuilt zich tussen en achter beeldbuizen en wordt de hele show door kunstig maar schaars verlicht. Er is een scherm, maar daar is de groep maar in kleine split screens te zien. Tel daar de lange pauzes tussen de nummers bij, en u snapt waarom het optreden wat afstandelijk begon, al was het dan met oudjes als 'Lucky' en 'The National anthem' die enthousiast werden begroet.

'All I need' van de nieuwe cd wordt nu al meegezongen. En een lang uitgesponnen 'how to disappear completely', waarin Jonny Greenwood rustig de gitaren liet uitwaaieren, bewees dat die nieuwe cd welkom was voor dit soort grote shows: na zoveel introspectie waren de stuiterende drums van 'Jigsaw falling into place' en 'At ease' een verademing.

Radiohead nam de eindspurt nu met gemak: een mengeling van wiegeliedjes, een oude rocker als 'Just', een publieksfavoriet als' 'Everything in its right Place': Het concert liep een halfuur uit, maar tot op straat werd er geluisterd.
(Isg)