De hemelsluizen zijn alweer open en Werchter dreigt, net als donderdagavond, te verzuipen. Wij gokken dat Donavon Frankenreiter al dat water, dat zelfs door het tentzeil op het podium seipelt, met de glimlach verwelkomt. Het zorgt er immers voor dat de tent propvol zit met fans en schuilende muziekliefhebbers. Bovendien is Frankenreiter een fervent surfer, hij is dus wel wat water gewend.

Zijn muziek heeft overigens veel weg van die andere surfer/zanger Jack Johnson. Zeer melodieuze, meanderende en doorleefde poprock, doorspekt met een zeer zachte stem. Hij brengt een intiem optreden dat perfect op maat is van de gezellige Marquee.

Heel wat bands gooien hun concert graag in de vijfde versnelling, Frankenreiter blijft graag even in derde rijden om te cruisen en te genieten. Halfweg steekt hij dan toch een tandje bij met That's too bad, dat doorwoven wordt met een strakke gitaarrif, en Move By yourself dat drijft op heerlijk orgelspel en een uitdeinende gitaarsolo. Frankenreiter promoveert zijn publiek de laatste drie nummers tot achtergrondkoor - hij duikelt het volk in om samen te zingen en geeft op 't einde de micro zelfs aan een festivalganger; heerlijk.

Frankenreiter brengt geen overdadige show, hij zet zijn songs naakt en kwetsbaar op het podium en wint zo het publiek voor zich; de antipode van The Hives, met andere woorden. De al dan niet stonede glimlach van Frankenreiter achteraf spreekt boekdelen; dit was straf spul. (Kho)