Aimée Duffy werd vorig jaar verwelkomd als een van de 'nieuwe Amy's'. Maar terwijl sommigen van hen bleven steken, werden 'Mercy' en 'Warwick Avenue'
hits.

In de Marquee werd dus reikhalzend uitgekeken naar het Britse blondje. Ze lachte lief, bewoog sensueel, zong goed, maar het leek allemaal ingestudeerd te zijn. Duffy heeft zo'n' kinderlijke stem waarmee je ballads naïef en haast onnozel kan laten klinken.

Er zit een dikke Britse kitschrand rond, die ervoor zorgt dat Duffy niet opgaat in haar muziek, maar ze als een Barbiepop showt, compleet met een linkerhandje dat kringetjes in de lucht tekent. Maar geen zweet, geen extase.

Met zes muzikanten zat de act echter perfect in elkaar en kreeg Werchter zijn glorieuze retromoment. Hoogtepunten: 'Rockferry', 'Breaking my own heart', toch ook 'Mercy' en een pathetisch 'Distant dreamer' om grandioos af te sluiten. Het was plezant, maar of we haar geloven? (Vpb)