'Slow' opent dreigend, als sluipend gif. Tom Barman zingt het met veel pathos. Zo zou hij vroeger nooit durven zingen. Mauro ziet eruit als de jonge Bryan Ferry na een nachtje stappen. Barman staat scherp. Hij likt onrustig zijn lippen af en sleept zijn groep mee in een mooi zwalpend 'Instant street', waarin Mauro weer zo bezield het refrein zingt.

'Fell off the floor man' is een bronstige stier die bijna struikelt over zijn poten. Een nijdige lap funky noise die de weide doet dansen. 'Werchter we zijn toch niet moe, he!?' roept Barman. Het publiek kan het plaagstootje wel smaken.

Nog een kopstoot: 'Is a robot' klinkt prangend, dankzij Barmans hoekige, theatrale frasering en de loeiharde gitaarmuur die voor onze neus wordt opgetrokken. "We like the attention but we hate to be judged", snauwt hij over de groove heen. Het publiek oordeelt en joelt enthousiast.

'Smokers reflect', een van de mooiste songs uit 'Vantage point' is een welgekomen verdoving - die heerlijk schrille piano! Voor 'The vanishing of Maria Schneider' loopt het publiek niet meteen warm, maar het liedje wordt wel met veel liefde gespeeld.

We krijgen nog een verbouwd 'Turnpike' op ons bord (demonisch schaterintermezzo van Mauro incluis), een vreemd krakkemikkig 'The architect' (had strakker gemogen) en de georkestreerde chaos van 'Sun Ra' (geen crowdpleaser, wel roteigenzinnig).

In de afdeling 'koude rillingen': 'Roses', 'Nothing really ends' en een tergend 'Bad timing', met zoals steeds bot snarengegesel in de langzaam exploderende finale. In 'Popular culture' duikt het kinderkoortje op dat we eerder dit jaar in de AB zagen. 'Suds and soda' wordt de voorspelbare afsluiter.

Geen overrompelende Deus, wel een hartverwarmende. (svs)